سلام خدمت شما پرسشگر محترم « وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ»(1)؛ و چون بندگان من از تو سراغ مرا مي گيرند بدانند که من نزديکم و دعوت دعاکنندگان را اجابت مي کنم. البته در صورتي که مرا بخوانند. پس بايد که آنان نيز دعوت مرا اجابت نموده و بايد به من ايمان آورند تا شايد رشد يابند.

باسلام خدمت شما پرشسگر محترم اولاً در شرايط صدر اسلام اسيران جنگي يک معضل نظامي به شمار مي‌رفتند که حکومت اسلامي توانايي نگهداري آنها را در يک جا و تأمين غذا، مسکن، پوشاک و امنيت آنها را نداشت و رها کردن آنها موجب تقويت نظامي دشمن مي‌شد. از اين‌رو طبق مقررات جنگي آن زمان يا بايد همه را مي‌کشتند يا از گرسنگي مي‌مردند يا به عنوان برده در اختيار مردم قرار مي‌دادند که مورد اول و دوم غير انساني بود و مورد سوم فوايد زيادي داشت از جمله اينکه: ـ غذا، پوشاک و مسکن آن‌ها توسط مالکان تأمين مي‌شد و در برابر کاري که انجام مي‌دادند از مواهب مذکور استفاده مي‌کردند.

سلام.پرسشگر محترم براي پاسخ به اين مطلب لازم است که به چند نکته توجه شود. الف) در قرآن چند دسته آيه در مورد بردگان وجود دارد. قبل از ورود به بحث لازم است به شمارگان آيات مربوط به بردگان در قرآن اشاره کنيم که مجموعاً حدود 22 آيه است. اول. آياتي که واژه «عبد» و مشتقات به معناي بردگي کار رفته است 5 مورد؛ (بقره/ 178 و 221؛ نور/ 32؛ نحل/ 75 و شعراء/ 22) دوم. آياتي که از «رقبه» سخن گفته شده است 4 مورد؛ (نساء/ 92؛ مائده/ 89؛ مجادله/ 3 و بلد/ 13) سوم.

در پاسخ به اين پرسش توجه به چند نکته تاريخي جالب است. الف) برده‌داري در جزيرة العرب قبل از اسلام عرب‌هاي جزيرة العرب قبل از اسلام در حالت جاهليت به سر مي‌بردند و عادات و اخلاق ناپسندي داشتند و در حالت قبيلگي و نوعاً با درگيري، خون‌ريزي و اسارت، به سر مي‌بردند. آنان اسيران جنگي خويش را برده به شمار مي‌آوردند و آن‌ها را مي‌فروختند يا بهاي آن‌ها را مي‌گرفتند و قبيله و خانواده‌اش باز مي‌گرداندند و گاهي هم اسيران را مي‌کشتند.[1] زنان اسير را به کنيزي مي‌گرفتند و آزادانه با آن‌ها معاشرت جنسي مي‌کردند و گاهي آن‌ها را مجبور به خودفروشي مي‌کردند و از اين راه کسب درآمد مي‌کردند.