چطور می شود که ریای در عبادات حرام باشد؟

متن سوال: 
1)آيا اين گفته که احکام شرعي فقط به اعمال بيروني انسان تعلق ميگيرد و هرچه که دروني است مانند رذايل اخلاقي و افکار و تمايلات و نظريات و غيزه تا زماني که منجر به حرام فقهي بيروني نشود از نظر فقهي حرام نيستند درست است؟ 2)اگر مطلب فوق درست باشد پس چطور ميشود که رياي در عبادات حرام باشد؟با توجه به اين که ريا صفتي دروني است. 3)اگر ممکن است منابع و کتبي براي يادگيري کامل واجبات و محرمات شرعي و اصول عقايد و رذايل و فضايل اخلاقي معرفي کنيد؟

عبارت اول درست است با اين توضيح که صرف خطور گناه به ذهن مادامي که بروز و ظهور نيافته گناه نيست و باعث مجازات نمي شود اما اگر اين فکر صرف يک فکر نباشد بلکه برنامه ريزي براي انجام يک گناه باشد و يا باعث تحريک به سمن گناه شود، خود گناه محسوب مي شود. اما اين که فرموده ايد اگر اين طور است چطور ريا حرام، ريا هم مادامي که در عمل ظاهر نشده گناه نيست، مثلاً کسي دوست دارد ديگران به خاطر نماز خواندن او را تشويق کنند اما وقتي نماز مي خواند اين ميل و رغبتش را کنترل مي کند يعني نمي گذارد اين ميل در کيفيت نماز خواندنش تاثير بگذارد، اينجا هم سخن گفته شده در سوال صادق است يعني چون بروز نيافته گناه نيست و مجازاتي ندارد. براي آموختن احکام و مسائل شرعي مطالعه کتاب « آموزش فقه مطابق با فتاواي سيزده تن از مراجع معظم تقليد?» نوشته محمدحسين ف‍لاح‌زاده‌ و در زمينه عقايد مطالعه آثار اعتقادي شهيد مطهري و در زمينه اخلاق مطالعه کتاب اخ‍لاق‌ م‍ع‍اش‍رت‌ نوشته جواد محدثي توصيه مي شود.

نوع سوال: 

پربازدیدترین ها