نخستین ثمره حکومت صالحان چیست؟

بر اساس آيه شريفه: «الَّذينَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّکاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُور»،[1] اولين دست آورد حکومت مؤمنان و صالحان در روي زمين برپايي نماز است. آيه مورد استشهاد، توصيف ديگري از مؤمنان است به دنبال آيات قبلي. در اين آيه نيز مقام و اوصاف مؤمنان را بيان مي‌کند و مي‌‌فرمايد از ويژگي‌‌هاي مؤمنان اين است که پس از پيروزي هرگز مانند خودکامگان و جباران به عيش و نوش و لهو و لعب نمي‌‌پردازند و در غرور و مستي فرو نمي‌‌روند، بلکه پيروزي‌ها و موفقيت‌‌ها را نردباني براي ساختن خويش و جامعه قرار مي‌دهند. آنها پس از قدرت يافتن، تبديل به يک طاغوت جديد نمي‌‌شوند، ارتباط‌شان با خدا محکم و با خلق خدا نيز مستحکم است؛ چرا که نماز سمبل پيوند با خالق است. مؤمنان تنها قبل از پيروزي به در خانه‌ خدا نمي‌‌روند، بلکه بعد از پيروزي هم به مقتضاي (الَّذينَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ...) رابطه‌ خود را با او همچنان محکم مي‌‌دارند و پيروزي بر دشمن را وسيله‌‌‌اي براي نشر حق و عدالت و فضيلت قرار مي‌دهند. گفتني است؛ مراد از مؤمنان، عموم مؤمنان زمان رسول الله(ص) و عموم مسلمانان تا روز قيامت است. عالي‌‌ترين جامعه‌‌‌اي که در تاريخ اسلام تشکيل يافت جامعه‌‌‌اي بود که در عهد رسول خدا شکل گرفت و در آن جامعه نماز برپا شد.[2] پي نوشت: [1]. حج، 41. «همان کسانى که هر گاه در زمين به آنها قدرت بخشيديم، نماز را برپا مى‏دارند، و زکات مى‏دهند، و امر به معروف و نهى از منکر مى‏کنند، و پايان همه کارها از آن خدا است». [2]. ر. ک: طباطبائي، سيد محمد حسين، الميزان في تفسير القرآن، ج ‏14، ص 386، دفتر انتشارات اسلامي، قم، 1417ق؛ مکارم شيرازي، ناصر، تفسير نمونه، ج‏14، ص 117، دار الکتب الاسلامية، تهران، 1374ش.