نکته اين است که کسي منکر فايده موسيقي و يا بقيه چيزهايي که حرام شده نيست، اصلاً شايد نتوان در عالم هستي چيزي را يافت که هيچ نوع فايده و هيچ نوع سودي نداشته باشد، بدترين چيزها را وقتي دقت مي کنيم مي بينيم از جهتي و از جنبه اي داراي فايده و خاصيت است.
نکته يکم: اين که در اين سن اين گونه سوالات به ذهن شما مي رسد و دغدغه داريد کاملاً طبيعي است، بنابراين از اين جهت نگران نباشيد. نکته دوم: به طور طبيعي ما انسان هاي معمولي و عادي دچار اين نوسانات مي شويم، يعني گاهي احساس مي کنيم ايمانمان قوي است و گاهي احساس مي کنيم ايمانمان ضعيف مي شود، گاهي نسبت به امور معنوي کاملا مشتاقيم، گاهي نسبت به امور معنوي اشتياق کمتري داريم، گاهي شبهاتي به ذهنمان مي رسد، گاهي از مناجات با خداوند به اوج لذت مي رسيم و گاهي دريافت معنوي کمتري داريم. بنابراين اين نوع نوسانات در اکثر افراد هست و از اين جهت جاي نگراني نيست.
دين ما نيز به کلمات توجهي ويژه داشته است و هيچ کلمه اي را بي تاثير نمي داند و انسان را مسئول هر آنچه به زبان مي آورد، مي داند و بسيار به او تذکر مي دهد تا در خلق کلام خوب و بد توجه داشته باشد. گويا انسان با گفتن هر کلمه اي موجودي را خلق کرده است که مسئوليت آن براي هميشه با خود اوست.
در مورد کنيزان و توجيه حضور انان در جامعه اسلامي بايد گفت کنيز چيزي جداي از ساير بردگان نيست و در همه موارد از فلسفه اسارت يا خريد و فروش گرفته تا راهکارهاي برخورد با اين زنان تفاوتي بين زن و مرد اسير وجود ندارد؛ چنان که در مورد مردان برده همين گونه بود، کنيزان نيز از دو راه به جامعه اسلامي وارد مي شدند: 1- زناني که در ميدان هاي جنگ شرکت مي کردند و اسير مي شدند.(در قديم در جنگ ها قبيله در جنگ در گير بود؛يعني زنان و مردان و کودکان همگي اعضاي ميدان نبرد بودند. براي پيروزي بر طرف مقابل تلاش مي کردند. سهم زنان کمتر از مردان نبود.
اين همان منطق بسيار عوامانه اى است که در هر عصر و زمان از ناحيه افراد خود خواه و بخيل مطرح مى شود که مى گويند: اگر فلانى فقير است لابد کارى کرده که خدا مى خواهد فقير بماند، و اگر ما غنى هستيم لابد عملى انجام داده ايم که مشمول لطف خدا شده ايم، بنا بر اين نه فقر آنها و نه غناى ما هيچکدام بى حکمت نيست !!! غافل از اينکه جهان ميدان آزمايش و امتحان است، خداوند يکى را با تنگدستى آزمايش ميکند، و ديگرى را با غنا و ثروت، و گاه يک انسان را در دو زمان با اين دو در بوته امتحان قرار ميدهد که آيا به هنگام فقر امانت و مناعت طبع و مراتب شکرگزارى را بجا مى آورد؟ يا همه را زير پا مى گذارد؟
براساس برخي روايات وقتي کسي حقي را از کسي غصب و يا ضايع کند و در دنيا درصدد توبه و جبران برنيايد، در قيامت از اعمال خير او کم و بر اعمال خير صاحب حق افزوده مي شود و اگر آن فرد ستمکار عمل خيري نداشته باشد از گناهان صاحب حق کم و بر گناهان آن غاصب و ظالم افزوده مي شود. بنابراين اين اثر فقط براي قتل عمد نيست بلکه به طور کلي در مورد تمام اموري که حق الناس محسوب مي شوند اين اثر اخروي شامل مي شود.
نکته يکم: از يک جهت و به يک اعتبار قوانين و قواعد هستي بر دو نوع است قوانين تکويني که برخواسته از ذات اشياء است، مانند شوري براي نمک، چربي براي روغن، جوش آمدن آب در صد درجه، نيروي جاذبه و مواردي از اين قبيل که وضع و اعتبار آن در تاثيري ندارد و نوع ديگر قوانين تشريعي است، يعني قوانيني که از ذات اشياء برنخواسته اما باتوجه به ذات و ذاتيات اشياء وضع و تشريع شده، قوانيين شرايع آسماني و حتي قوانين سيستم هاي حقوقي دنيا از اين قسم است، مثلاً وجوب نماز براي حفظ ارتباط مداوم انسان با خداوند و نيز تقويت ايمان وضع شده و مواظبت برآن در مصونيت در برابر گناهان تاثير دارد و يا قصاص براي حفظ جان افراد وضع ش
نکته يکم: اگر به رواياتي که بيانگر اجر و ثواب زيارت امام حسين ع و ساير معصومين عليهم السلام هستند دقت شود، ديده مي شود که شرط آن داشتن معرفت است يعني اگر کسي با معرفت قبر امام عليه السلام را زيارت کند آن اجر و پاداش نصيبش مي شود.
ذهبي در «ميزان الاعتدال» آورده است که پيغمبر اکرم صلي الله عليه و آله فرمود: «اوَّلُ شَخْصٍ يدْخُلُ الْجَنَّةُ فاطِمَةُ عليها السلام»(ميزان الاعتدال، جلد 2، صفحه131) «نخستين کسي که وارد بهشت مي شود، فاطمه است!» در حديث ديگري از عايشه از پيغمبر اکرم صلي الله عليه و آله در اين زمينه چنين مي خوانيم: «اذا کانَ يوْمُ الْقِيامَةِ نادي مُنادٍ: يا مَعْشَرَ الْخَلايقِ! طَأْطِئُوا رُؤُسَکمْ حَتّي تَجُوزَ فاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ»( تاريخ بغداد، جلد 8، صفحه141) «هنگامي که روز قيامت برپا شود منادي صدا مي زند: اي مردم!
شکي نيست که فرهنگ محيط و جوّ حاکم بر محيط زندگي، در سمت و سو و جهت‌گيري‌هاي انسان مؤثر مي‌باشند، چنان چه عوامل ديگري چون فرهنگ خانواده، فرهنگ حاکم بر محيط‌هاي آموزشي، فرهنگ حاکم بر رسانه‌هاي عمومي و از جمله صدا و سيما و...، در ساختار فرهنگي انسان تأثيرگذار هستند؛ که اگر چنين تأثيري نداشتند، هر کشوري و هر فرهنگي بر حفظ و ترويج فرهنگ خود اهتمام نمي‌ورزيد و حتي کفار و مستکبرين اين سرمايهگزاريهاي کلان را به امور آموزشي، تربيتي و نيز تبليغي و ضد تبليغي در عرصه‌ها و به شيوه‌هاي متفاوت اختصاص نمي‌دادند.
