نکته اين است که کسي منکر فايده موسيقي و يا بقيه چيزهايي که حرام شده نيست، اصلاً شايد نتوان در عالم هستي چيزي را يافت که هيچ نوع فايده و هيچ نوع سودي نداشته باشد، بدترين چيزها را وقتي دقت مي کنيم مي بينيم از جهتي و از جنبه اي داراي فايده و خاصيت است.
نکته يکم: اين که در اين سن اين گونه سوالات به ذهن شما مي رسد و دغدغه داريد کاملاً طبيعي است، بنابراين از اين جهت نگران نباشيد. نکته دوم: به طور طبيعي ما انسان هاي معمولي و عادي دچار اين نوسانات مي شويم، يعني گاهي احساس مي کنيم ايمانمان قوي است و گاهي احساس مي کنيم ايمانمان ضعيف مي شود، گاهي نسبت به امور معنوي کاملا مشتاقيم، گاهي نسبت به امور معنوي اشتياق کمتري داريم، گاهي شبهاتي به ذهنمان مي رسد، گاهي از مناجات با خداوند به اوج لذت مي رسيم و گاهي دريافت معنوي کمتري داريم. بنابراين اين نوع نوسانات در اکثر افراد هست و از اين جهت جاي نگراني نيست.
دين ما نيز به کلمات توجهي ويژه داشته است و هيچ کلمه اي را بي تاثير نمي داند و انسان را مسئول هر آنچه به زبان مي آورد، مي داند و بسيار به او تذکر مي دهد تا در خلق کلام خوب و بد توجه داشته باشد. گويا انسان با گفتن هر کلمه اي موجودي را خلق کرده است که مسئوليت آن براي هميشه با خود اوست.
در مورد کنيزان و توجيه حضور انان در جامعه اسلامي بايد گفت کنيز چيزي جداي از ساير بردگان نيست و در همه موارد از فلسفه اسارت يا خريد و فروش گرفته تا راهکارهاي برخورد با اين زنان تفاوتي بين زن و مرد اسير وجود ندارد؛ چنان که در مورد مردان برده همين گونه بود، کنيزان نيز از دو راه به جامعه اسلامي وارد مي شدند: 1- زناني که در ميدان هاي جنگ شرکت مي کردند و اسير مي شدند.(در قديم در جنگ ها قبيله در جنگ در گير بود؛يعني زنان و مردان و کودکان همگي اعضاي ميدان نبرد بودند. براي پيروزي بر طرف مقابل تلاش مي کردند. سهم زنان کمتر از مردان نبود.
اين همان منطق بسيار عوامانه اى است که در هر عصر و زمان از ناحيه افراد خود خواه و بخيل مطرح مى شود که مى گويند: اگر فلانى فقير است لابد کارى کرده که خدا مى خواهد فقير بماند، و اگر ما غنى هستيم لابد عملى انجام داده ايم که مشمول لطف خدا شده ايم، بنا بر اين نه فقر آنها و نه غناى ما هيچکدام بى حکمت نيست !!! غافل از اينکه جهان ميدان آزمايش و امتحان است، خداوند يکى را با تنگدستى آزمايش ميکند، و ديگرى را با غنا و ثروت، و گاه يک انسان را در دو زمان با اين دو در بوته امتحان قرار ميدهد که آيا به هنگام فقر امانت و مناعت طبع و مراتب شکرگزارى را بجا مى آورد؟ يا همه را زير پا مى گذارد؟
براساس برخي روايات وقتي کسي حقي را از کسي غصب و يا ضايع کند و در دنيا درصدد توبه و جبران برنيايد، در قيامت از اعمال خير او کم و بر اعمال خير صاحب حق افزوده مي شود و اگر آن فرد ستمکار عمل خيري نداشته باشد از گناهان صاحب حق کم و بر گناهان آن غاصب و ظالم افزوده مي شود. بنابراين اين اثر فقط براي قتل عمد نيست بلکه به طور کلي در مورد تمام اموري که حق الناس محسوب مي شوند اين اثر اخروي شامل مي شود.
نکته يکم: از يک جهت و به يک اعتبار قوانين و قواعد هستي بر دو نوع است قوانين تکويني که برخواسته از ذات اشياء است، مانند شوري براي نمک، چربي براي روغن، جوش آمدن آب در صد درجه، نيروي جاذبه و مواردي از اين قبيل که وضع و اعتبار آن در تاثيري ندارد و نوع ديگر قوانين تشريعي است، يعني قوانيني که از ذات اشياء برنخواسته اما باتوجه به ذات و ذاتيات اشياء وضع و تشريع شده، قوانيين شرايع آسماني و حتي قوانين سيستم هاي حقوقي دنيا از اين قسم است، مثلاً وجوب نماز براي حفظ ارتباط مداوم انسان با خداوند و نيز تقويت ايمان وضع شده و مواظبت برآن در مصونيت در برابر گناهان تاثير دارد و يا قصاص براي حفظ جان افراد وضع ش
نکته يکم: اگر به رواياتي که بيانگر اجر و ثواب زيارت امام حسين ع و ساير معصومين عليهم السلام هستند دقت شود، ديده مي شود که شرط آن داشتن معرفت است يعني اگر کسي با معرفت قبر امام عليه السلام را زيارت کند آن اجر و پاداش نصيبش مي شود.
ذهبي در «ميزان الاعتدال» آورده است که پيغمبر اکرم صلي الله عليه و آله فرمود: «اوَّلُ شَخْصٍ يدْخُلُ الْجَنَّةُ فاطِمَةُ عليها السلام»(ميزان الاعتدال، جلد 2، صفحه131) «نخستين کسي که وارد بهشت مي شود، فاطمه است!» در حديث ديگري از عايشه از پيغمبر اکرم صلي الله عليه و آله در اين زمينه چنين مي خوانيم: «اذا کانَ يوْمُ الْقِيامَةِ نادي مُنادٍ: يا مَعْشَرَ الْخَلايقِ! طَأْطِئُوا رُؤُسَکمْ حَتّي تَجُوزَ فاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ»( تاريخ بغداد، جلد 8، صفحه141) «هنگامي که روز قيامت برپا شود منادي صدا مي زند: اي مردم!
شکي نيست که فرهنگ محيط و جوّ حاکم بر محيط زندگي، در سمت و سو و جهت‌گيري‌هاي انسان مؤثر مي‌باشند، چنان چه عوامل ديگري چون فرهنگ خانواده، فرهنگ حاکم بر محيط‌هاي آموزشي، فرهنگ حاکم بر رسانه‌هاي عمومي و از جمله صدا و سيما و...، در ساختار فرهنگي انسان تأثيرگذار هستند؛ که اگر چنين تأثيري نداشتند، هر کشوري و هر فرهنگي بر حفظ و ترويج فرهنگ خود اهتمام نمي‌ورزيد و حتي کفار و مستکبرين اين سرمايهگزاريهاي کلان را به امور آموزشي، تربيتي و نيز تبليغي و ضد تبليغي در عرصه‌ها و به شيوه‌هاي متفاوت اختصاص نمي‌دادند.
در مورد ارثي بودن دين در ابتدا توجه به اين نکات ضروري است 1. ما هم قبول داريم که خيلي از ما شيعيان(و در بين اهل سنت بيشتر) مذهب تشيع را بيش از آن که تحقيق نموده باشيم، از پدران و مادران و محيط تقليد نموده ايم، ولي اين به اين معنا نيست که خود مذهب تشيع و يا امامان و عالمان آن نيز توصيه به دين تقليدي و غير تحقيقي مي کنند، بلکه برعکس از روز اول بناي تشيع بر استدلال و احتجاج و برهان بوده است. توجه داريد که خلفاي بني اميه و بني عباس و شاهان بعدي هرگز نمي خواستند که تشيع پا بگيرد، به همين مقداري که تشيع پا گرفته بر اساس استدلال ها، احتجاج ها و...
تفاخر از ريشه «ف-خ-ر” به معناي فخر فروختن، خود بزرگ بيني، به خويش باليدن، خود ستايي کردن به صفات(خصال)،[?] مباهات کردن به مکارم و مناقبي چون اصل و نسب و غير آن [?] [?] [?]، ادعاي عظمت و بزرگي و شرافت در امور ذاتي يا خارج از ذات است. [?] [?] برخي تفاخر را مخصوص مباهات به امور بيرون از ذات انسان از قبيل مال، جاه و اولاد دانسته‌اند. [?] [?] [?] تَفاخَرَ القومُ يعني جمعيت بر يکديگر فخرفروختند.[??] اين کلمه در اصل به معناي بزرگي است، چنان‌که به درخت خرماي تناور، نخله فخور گفته‌اند. [??] [??] و فخور، کسي است که مناقب و خوبيهاي خود را براي خود نمايي برمي‌شمرد.
اين سؤال از دير باز مطرح بوده است که فرزندان حضرت آدم با چه کساني ازدواج کرده اند؟ آيا آنان با خواهران خودشان ازدواج کرده اند؟ آيا آنان با همسراني از جنس ملک يا جن ازدواج کرده اند؟ آيا آنان با انسان هاي ديگر ازدواج کرده اند؟ اگر با خواهران خود ازدواج کرده باشند با توجه به حرمت ازدواج برادر و خواهر در تمام اديان و شرايع، چگونه اين ازدواج قابل توجيه است؟ در اين باره در ميان دانشمندان اسلامي دو نظريه وجود دارد و هر کدام براي خود دلايلي از قرآن و روايات ذکر کرده‌اند. اينک ما هر دو نظريه را به طور اجمال نقل مي‌کنيم: 1. آنان با خواهران خودشان ازدواج کرده اند.
يزيد بن ابي سفيان در فتح شامات فرهاندهي داشته و ابوبکر معاويه را در کنار برادرش ولايت داده بود.(رسائل جاحظ، الرسائل السياسيه، ص ???) پس از مرگ يزيد معاويه در دوره عمر، به ولايت شام منصوب شد. برخي مورخان از تسامح عمر نسبت به معاويه اظهار شگفتي کرده‌اند.(مختصر تاريخ دمشق، ج ??، ص ??) حسن بصري مي‌گويد معاويه از همان زمان عمر خود را براي خلافت آماده مي‌کرد.(تثبيت دلائل النبوه، ص ???) عمر تمام شامات را به معاويه سپرد.(مختصر تاريخ دمشق، ج ??، صص ??، ??، ??؛ رسائل الجاحظ، الرسائل السياسيه، ص ???)
اگرچه در قرآن به نام انرژي و مسائلي همچون انرژي مثبت و انرژي در ماني و مانند آن تصريح نشده اما در مضمون برخي آيات به مثبت انديشي اشاره و برآن تأکيد شده و قرآن براي رسيدن به مثبت انديشي کانال هاي خاصي را تعريف و پيشنهاد مي کند از جمله: ايمان(بقره، 214 و فصلت، 30-31 و رعد) خانواده(تحريم، 6 و نساء،11) تلاش مثبت(طه، 15 و انسان، 22 و طلاق، 7 و انشراح، 5-6) اراده(رعد، 11) و نيز در قرآن(الاسراء 82) به نقش ايمان و عمل صالح در آرامش روحي و رواني انسان اشاره و تأکيد شده که مي تواند به نوعي با بحث انرژي درماني ارتباط داشته باشد، به اين صورت که قرآن اساس درمان را ايمان و اطمينان به خداوند مي داند و
مي توانيد براي نام تحقيقتان اين عبارت را انتخاب کنيد «پژوهشي درباره ترتيب و نحوه مواجهه قرآن با يهوديان» مطالعه منابع ذيل پيشنهاد مي شود: يهود و قريش: رد پاي يهود در سقيفه/ رضا پاک‌نژاد پيامبر صلي‌الله و عليه و آله و سلم و يهود مدينه/ تاليف محمدحسين خوانين‌زاده يهود و صهيونيسم در گذر زمان/ نويسنده حميد ناصري؛ مقدمه سيدمحمدحسين علوي نگاه به يهود و نگاه يهود/ علائي يهود/مصطفي محقق يهود در قرآن، اسرائيل در فلسطين/ نويسنده معصومه رامهرمزي يهود پليد در قرآن مجيد/ مولف سيدمحمد درتکيده تاريخ صدر اسلام و عملکرد يهود/ ميرحسين علامه حضرت م‍ح‍م‍د(ص) و ق‍وم يهود/ مولف ک‍ي‍وان خ‍اک‍پ‍ور پايان
عزّت و ذلّت، دو واژه عربي‌اند. عزّت در فارسي به معناي قدرت و پيروزي(مجمع البحرين.) نفوذناپذيري، چيرگي، علوّ، بزرگي و ارجمندي مي‌باشد.(التحقيق في کلمات القرآن) به علّت همين مناسبت، عزّت را اين گونه معنا کرده‌اند: العزّه حاله مانعه للانسان من ان يُغلب؛(مفردات راغب.) عزّت حالتي است که انسان را در برابر ناملايمات، مقاوم و شکست ناپذير ميکند و مانع مغلوب شدن او مي‌گردد.
هر کتابي از هر نويسنده اي هر چند بزرگ و توانا باشد خالي از نقاط ضعف نيست و کتاب تاريخ طبري نيز از اين قاعده مستثني نيست، ولي به هر حال بعنوان يکي از منابع متقدم ودست اوّل تاريخي مورد مراجعه محققين و پژوهشگران قرار مي گيرد. ما براي استناد به گزارشات تاريخي که در منابع مختلف تاريخي و روايي نقل مي شوند، ملاکهايي را جهت قبول يا ردّ آن گزارشات داريم که در اينجا به آن ملاکها اشاره مي کنيم و هر گزارشي که با اين ملاکها ناسازگار و مخالفت داشته باشد، قابل قبول نخواهد بود.
اين روايت در کافي ج 7، ص 257، ح 8 و 23 و وسائل الشّيعة: ج 28، ص 335، ح آمده است، بديهي است که وسايل از کافي نقل کرده باشد. نقد روايت اولا: در کافي سند آن مرسل است، زيرا در انتهاي سند آمده است… عن رجل عن ابي عبدالله و ابي جعفر. همين روايت، بدون سند و قدري متفاوت در مناقب ابن شهر آشوب آمده و اشعاري هم از قول امام درباره آن، روايت شده است(1) اگر روايتي مرسل باشد يعني مشخص نيست که چه کسي آن را از ابي عبدالله وابي جعفر نقل کرده، چطور ميشود به چنين روايتي اعتماد کرد.
دقت کنيد!!! گاهي برخي امور براي مردم عادي نه تنها ايراد و اشکالي ندارد، بلکه خوب است و انجام آن لازم است، اما همان عمل از يک فردي که از جايگاه بالاي علمي و معنوي برخوردار است، پذيرفته نيست، شايد علت اين که حضرت ابراهيم ع در آن موقعيت پيشنهاد جبرئيل را در مورد کمک، رد کرد به اين دليل باشد که جايگاه معنوي ايشان اقتضا داشت تنها از خداوند کمک بخواهند. نکته بعدي اين که چه بسا اگر حضرت ابراهيم ع پيشنهاد جبرئيل را مي پذيرفت براي ايشان هم اشکالي نداشت و منافاتي با مقام معنوي ايشان هم نداشت، اما ايشان مايل بودند خود خداوند مستقيم ايشان را ياري فرمايد.
