اگر امکان دارد این حدیث را برای من توضیح بدهید امام على علیه السلام فرمود أَلْعَبْدُ حُرٌّ ما قَنَعَ، أَلْحُرُّ عَبْدٌ ماطَمَعَ.

سلام وقت شما بخیر

امام على علیه السلام فرمود
 أَلْعَبْدُ حُرٌّ ما قَنَعَ، أَلْحُرُّ عَبْدٌ ماطَمَعَ.
بنده اگر قناعت كند آزاد است آزاد اگر طمع داشته باشد برده است

غررالحكم ج ۱ ص ۱۱۳
توضیح حدیث:
گاهى بندها و رشته‏هاى درونى، انسان را به قيد مى‏كشد و برده مى‏سازد. بردگان لوكس، اتوكشيده، درس‏خوانده و پولدار زيادى را مى‏توان در جامعه ديد.
آنچه انسان را آزاد مى‏سازد، رهايى از دام حرص و كمند دست و پاگير آز است.
افراد حريص و آزمند، هيچ وقت سير نمى‏شوند. چون اهل طمع‏اند، براى دست يافتن به آنچه ندارند، خود را به هر درى مى‏زنند، گاهى هم به ذلت، تملق و فرومايگى كشيده مى‏شوند.
 اگر كسى از گنج قناعت برخوردار باشد و دست طمع پيش اين و آن دراز نكند، حتى اگر غلام و برده هم باشد،عزيز است و ريشه عزتش همان آزادگى از قيد طمع و افزون‏خواهى است.
ولى... آزمندان، در عين توانگرى و تمكن، همچنان چشمشان به دست اين و آن است و همين حرص و طمع، آنان را به ذلت بردگى مى‏كشد.
به قول صائب: از تشنگى بمير و مريزآبروى خويش! و چه بسا بى‏آبرويى‏هايى كه ريشه در طمع دارد.
گرفتاران طمع، يا براى حفظ آنچه دارند، يا براى رسيدن به آنچه ندارند، گاهى نوكر صفت مى‏شوند و تملّق و چاپلوسى مى‏كنند و به حقارت‏هاى ننگ آورى تن مى‏دهند.
گزاف نيست سخن مولا، كه انسان قانع، آزاد است و اهل طمع، برده است