حاجت خواستن از امام رضا جایز است؟

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم کليه امور در دست خداوند متعال است و امام رضا (عليه السلام) همچون ساير ائمه اطهار (عليهم السلام) واسطه افاضات خداوندى مى باشد و خداوند ايشان را وسيله قرار داده است که مردم به او متوسل شوند ؛ از اين رو، استمداد از امام از آن رو است که او سبب و وسيله است و از خدا مى خواهد که حاجت کسى که از آنان يارى خواسته است، خدا برآورد. براى توضيح پاسخ، که تبيين مختصر توسل است، به نکات زير توجه فرماييد: 1. توسل به اولياي الهي نوعي تمسک به “وسيله” است که در قرآن به آن دعوت شده است: “يا أَيُّها الَّذينَ آمَنُوا اتَّقوا اللّه وابتَغُوا إِليهِ الوَسيلَة وجاهِدُوا في سَبيلهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُون؛ اي افراد با ايمان، تقواي الهي را پيشه کنيد و براي رسيدن به او، وسيله اي فراهم آوريد (توسل جوييد) و در راهش جهاد کنيد، باشد که رستگار شويد” 2. وسيله در اصل به معني تقرب جستن و يا چيزي که باعث تقرب به ديگري از روي علاقه و رغبت ميشود ميباشد. هر کار و هر چيزي را که باعث نزديک شدن به پيشگاه خداوند ميباشد شامل ميگردد که مهمترين آنها ايمان به خدا و پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) و جهاد و عبادات همچون نماز و روزه و زيارت خانه خدا و هم چنين صله رحم و انفاق در راه خدا و... ميباشد. 3. توسل، وسيله و واسطه قرار دادن چيزي بين خود و مطلوب است. وسيله بر دو قسم است: گاهي از امور مادي است؛ مثل آب و غذا که وسيله رفع تشنگي و گرسنگي است. و زماني نيز از امور معنوي است؛ مثل گناه کاري که خدا را به مقام و جاه يا حقيقت پيامبر(صلى الله عليه وآله) و امام معصوم (عليه السلام) قسم ميدهد تا از گناهش بگذرد. در هر دو صورت وسيله لازم است؛ شهيد مطهريرحمه الله ميفرمايد: “فعل خدا، داراي نظام است. اگر کسي بخواهد به نظام آفرينش اعتنا نداشته باشد گمراه است. به همين جهت است که خداي متعال، گناه کاران را ارشاد فرموده است که درِ خانه رسول اکرم صلي الله عليه وآله بروند وعلاوه بر اين که خود طلب مغفرت کنند، از آن بزرگوار بخواهند که براي ايشان طلب مغفرت کند. قرآن کريم ميفرمايد: (وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جآوموکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوّاباً رَحِيماً؛ اگر ايشان هنگامي که(با ارتکاب گناه) به خود ستم کردند، نزد تو ميآمدند و از خدا آمرزش ميخواستند و پيامبر هم براي ايشان طلب مغفرت ميکرد، خدا را توبه پذير مهربان مييافتند” 4. بدون ترديد هيچ انساني در توسل و توجه به اولياء خدا، اين بزرگان را مقصد و مقصود قرار نميدهند بلکه معتقد است عطا و لطف و فيض و سبط امور در کف با کفايت خداوندي است و اين بزرگان واسطه رحمت خداوند بر خلايق محسوب ميشوند. از اين رو اين گونه توسل و حاجت خواستن، عين توحيد است زيرا تنها آن ها را واسطه قرار داده مى شوند. به عبارتى، توسل جستن اگر به اين نيت باشد که ائمه اطهار(عليه السلام) نفع ميدهند و آن ها زيان ميرسانند اين بدون ترديد شرک است، ولي مسلمانان که موحدند و ميدانند ضرر و نفع از سوي خدا است و اين که اوليا و ائمه را دعا ميکنند به اين خاطر است که وسيله اي نزد خدا باشند و اين هرگز شرک نيست. 5. به اعتقاد امام خمينى “اگر حاجت از پيامبر و امام و هر کس غير خدا به عنوان خدايي بخواهيم و او را مستقل در برآورده شدن حاجت بدانيم شرک است چنانچه عقل و قرآن بر آن گواه است و اگر به اين عنوان نباشد شرک نيست چنانکه نظام تمام دنيا بر قضاي حاجت از يکديگر است و پايه تمدن جهان بر روي تعاون از يکديگر بر پا است. اگر مطلق حاجت خواستن از کسي شرک بود بايد يکسره جهانيان مشرک و بنياد جهان بر شرک ريخته باشد. پيامبران نيز محتاج به زندگاني بودند و در توبه ي خود از جهانيان حاجت ها ميخواستند و با تعاون، قافله حيات و زندگاني را راه ميانداختند” موفق و پيروز باشيد.