.
سلام عليکم
اگر انسان يقين يا اطمينان داشته باشد كه روزه برايش ضرر قابل توجّهي دارد (ضرري که معمولاً تحمّل نميشود) يا اينکه چنين ضرري را احتمال بدهد و از آن احتمال، ترس براي او پيدا شود، چنانچه احتمال او در نظر افراد عاقل بجا باشد، واجب نيست روزه بگيرد؛ بلكه اگر آن ضرر موجب هلاكت و مرگ يا جنايت بر نفس - مثل نقص عضو - شود، روزه گرفتن براي او حرام است و در واجب نبودن روزه فرقي نيست که روزه موجب پيدايش بيماري و ضرر قابل توجّه گردد يا موجب شديدتر شدن آن يا طولاني شدن دوره درمان آن گردد. (1)
در چنين فرضي شخص روزه نمي گيرد.
2- در چنين فرضي که مريض به خاطر مريضي اش روزه رمضان را نگرفته و تا ماه رمضان بعدي خوب نشده باشد ديگر قضا ندارد و با آمدن رمضان بعدي فقط براي هر يک روز ۷۵۰گرم گندم به فقير صدقه بدهد. (2)
منبع
1. مسأله ۱۹۱۴ رساله ي جامع آيت الله سيستاني
2. https://www.sistani.org/persian/qa/0918/
نظر خودتان را ارسال کنید