درقرآن کریم بسیار ازنعم بهشتی سخن به میان آمده و درآیات فراوانی پاداش اعمال صالح را نعمتهای بهشتی ذکر کرده ،ازسویی دیگر اگر کسی به خاطر به رسیدن به نعمتهای بهشتی خدارا عبادت کند ویا اعمال صالح انجام دهد و ازگناهان دوری کند عبادت او را فاقد ارزش دانسته

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم
بيان اين نوع عبادت به معناي بي ارزش بودن آن نيست، بلکه اين نوع عبادت نيز ارزشمند بوده وشخص از آن بهره مند خواهد بود.
آنچه در اين مورد مي توان بيان داشت اين است که علي (ع) عبادت را، به لحاظ انگيزه ها و اهداف عابدان، سه گونه مي داند:
1. عبادت تاجران (پرستش کاسب کارانه براي جلب منفعت)
2. عبادت بردگان (پرستش از روي ترس براي دفع ضرر و زيان)
3. عبادت آزادگان (پرستش آزاد از قيد سود و زيان و فقط براي شکر خداي سبحان)

گروهي، خدا را به شوق بهشت مي پرستند، اين عبادت بازرگانان است؛ گروهي خدا را از ترس عذابش مي پرستند، اين عبادت بردگان است؛ و گروهي خدا را براي سپاس گزاري مي پرستند، اين عبادت آزادگان است.( نهج البلاغه، ترجمه ي عبدالحميد آيتي، ج 2، ص 401، حکمت 229) دو نوع اول، ازشائبه شرک خفي و خود پرستي تهي نيست. دستيابي به درجه سوم، دشوار نيست. دو قسم اول، هويتي عاميانه دارد و قسم سوم، هويتي عارفانه و عاشقانه. عبادت عاميانه از نظر فقهي صحيح است؛ امّا بايد بکوشيم عبادت ما عارفانه شود. واکنش آزادگان که از قيد بهشت و جهنم رهيده اند، در برابر خداي سبحان سپاس گزارانه و عارفانه است. نه از بيم آتش خدا را مي پرستند و نه به طمع بهشت. از نظر آنان، حتي اگر گناه کيفر نداشته باشد، شکر نعمت خداي متعال، انسان را ازمعصيت باز مي دارد.
امام علي (ع) مي فرمايد: اگر خداوند از نافرماني خود بيم نمي داد، واجب بود به شکرانه نعمت هايش نافرماني نشود.( نهج البلاغه، ترجمه ي سيد جعفر شهيدي، حکمت 290) عبادت از منظر اميرمؤمنان (ع) هويّتي عارفانه دارد. سخنان آن حضرت، سرچشمه برداشت عارفانه از عبادت است. سخنان رسول گرامي اسلام (ص) نيز تأييد کننده همين برداشت است. آن بزرگوار مي فرمايد: ارجمندترين مردمان کسي است که عاشق عبادت باشد، آن را در آغوش کشد، با دلش دوستش بدارد و بدنش با آن پيوند تنگاتنگ داشته باشد و خود را براي عبادت فارغ البال سازد. چنين کسي پروا ندارد در دنيا با دشواري روبه رو گردد يا آساني (بحارالانوار، ج 67، ص 253). به طور کلي، عبادت براساس محبت خداي متعال بهترين عبادت است؛ زيرا کسي که به انگيزه رهايي از دوزخ يا رهيابي به بهشت عبادت مي کند، مطلوب اصلي اش خدا نيست، و خدا را وسيله رسيدن به هدف قرار داده است. عشق به عبادت از آن سالکاني است که هنوز به مقصد نرسيده اند و در ميان راه قرار دارند. وقتي کسي به عبادت دل مي بندد و از آن لذت مي برد، معلوم مي شود هنوز به مقصد نرسيده است. برترين مردم، آنانند که به معبود عشق مي ورزند. پرستش واقعي، آن پرستشي است که در زمينه عشق پيدا مي شود .
موفق و پيروز باشيد.