باسلام خدمت شما پرسشگر محترم
نگراني و تشويش از دردهاي بزرگ و جانکاه است.
اين بيماري خطرناک عوارض رنج آوري دارد، جوان را پير، نيرومند را ناتوان، اعصاب پولادين را در هم ميشکند. خواب و آرامش را ميبرد. عمر را کوتاه ميکند و بالاخره موجب بيماري قلبي، فشار خون، زخم معده و گاهي نيز منجر به عوارض روحي و سرانجام منتهي به ديوانگي ميشود.
قبل از بيان راهکارهاي غلبه بر بيماري و نگراني و اضطراب به اين مثال توجه فرماييد.
فرض کنيد: قسمتي از بازار دچار آتش سوزي ميشود و دهها ميليون تومان اموال بازاريان در معرض خطر جدي قرار ميگيرد. همه از شنيدن خبر آتش سوزي ناراحت شده و با شتاب خود را به محل حادث ميرسانند. در اين حادثه عده زيادي کم و بيش زمان ميبينند، اما سه نفر بيش از ديگران متضرر ميگردند. اين سه نفر هم مثل ديگران به خاطر از دست دادن قسمت اعظم سرمايه خود ناراحتند و نگران ولي در صورتي که روحيه و تجزيه و تحليل آنها ا زحوادث متفاوت باشد قهراً عکس العملهاي آنها نيز متفاوت خواهد بود.
آن که داراي روحيه قوي و نيرومند است، گرچه از اين حادثه تلخ ناراحت سات، اما مغلوب حادثه نشده و خود را نميبازد. براي اين که خود را با اوضاع و احوال منطبق سازد و زندگي را از سر بگيرد عاقلانه ميانديشد و از خود ميپرسد هم اکنون وظيفه چيست؟ چه بايد کرد؟
پس از تحقيق به اين جا ميرسد که بي قراري نه تنها سودي ندارد، بلکه زيان بخش است و مصيبت را دو چندان ميکند. بايد از گذشته دردناک چشم پوشيد و تمام تلاش و همت بايد متوجه آينده باشد.
آن که روحيه متوسط دارد، نه جزع دارد و نه آرامش فکري، و به تعبير ديگر زندگيش توأم با نگراني است.
در ظاهر آرام است، اما در باطن مضطرب، با مردم مينشيند، اما فکري در جاي ديگر است. بالاخره آن که اراده قوي ندارد. به محض برخورد با حادثه خود را ميبازد، قدرت تعقل و تصميم را از دست ميدهد. واقعيتهاي زندگي را فراموش ميکند. به دنياي اوهام و تخيلات پناه ميبرد و کم کم دچار وحشت و اضطراب ميگردد.
راههاي مبارزه با اضطراب و نگراني:
از نظر اسلام مبارزه با نگراني دو مرحله دارد. مرحله پيش از وقوع حادثه و مرحله بعد از وقوع.
در مرحله اول مردم را وادار ميکند که جهان را آن گونه که هست بشناسد. اوضاع و احوال را با واقع بيني بنگرند. ناپايداري و بي قراريش را از ياد نبرند. فايده اين بينش اين است که مردم را براي دگرگونيهاي زندگي آماده ميکند وا فکارشان را براي مواجهه با ناملايمات آماده ميسازد.
امام صادق(ع) فرمودند: سه چيز است که روا نيست انسان عاقل در هيچ حالي آن را فراموش کند.
اول: فناء دنيا بداند که همه چيز دنيا، آفتاب، ماه، آسمان، حيوانات، درخت و انسان از بين ميرود.
دوّم: دگرگونيهاي حالات بداند روزي جوانيش به پيري، سلامتي به مريضي، پيروزي به شکست، خوشي به ناخوشي و بالاخره دارائش به نداري تبديل ميشود .
سوم: آلام ناگهاني و بلاياي بي امان مثل اين که در اثر تصادف، سيل، زلزله و انفجار و... از بين برود . توجه به اين سه مورد انسان را آماده ميسازد که در مقابل حوادث خود را نبازد و افسوس گذشته را نخورد و ترس از آينده نداشته باشد. و به تعبير ديگر درهاي ديروز و فردا را به روي خود ببندد و هر روز در فکر همان روز باشد. توجه به فرمايش امام صادق(ع) در اين مورد بسيار مفيد خواهد بود.
گفتني است، افراد عاقل بر گذشته افسوس نميخورند، امّا از آن درس عبرت ميگيرند، و نسبت به آينده نيز ترس موهوم ندارند. اما مراقب اعمال خويش هستند؛ از کارهاي ناروا اجتناب ميکنند و تکاليفي را که در عهده دارند به خوبي انجام ميدهند.
در مرحله دوم براي غلبه بر نگراني و اضطراب، رعايت عوامل زير لازم است:
1- تجزيه و تحليل آن چيزي که باعث آشفتگي خاطر گرديده و ناآرامي به وجود آورده است، مثلاً تحقيق کند چرا در راه تحصيل ضربه خوردند، چرا خانواده برايشان فشار زيادي آوردند که ناگزير از خانه فرار کنند؟
2- توجه به اوضاع و احوال کساني که به مصيبتها و سختيهاي شديدتري گرفتارند.
3- استفاده از رابطه طبيعي جسم و جان، يعني اشتغال به کارهاي مسرت بخش، معاشرت با دوستان عاقل، لبخندهاي جذاب، نگاه به مناظر طبيعي و... موجب تقليل نگراني ميشود.
4- صبر و تحمل در مقابل ناملايمات.
بايد براي رهايي از نگراني، حادثه ناگوار را بررسي کند اگر قابل رفع است چاره انديشي کند و در غير اين صورت عاقلانه تسليم قضاي قطعي شود.
به کوشش نرويد گل از شاخ بيد
نه زنگي به گرمابه گردد سپيد
که حاصل کند خوبروئي به زور؟
به سرما که بينا کند چشم کور؟
چو رد مينگردد خدنگ قضا
سپر نيست مر بنده را جز رضا
و در خاتمه سفارش ميکنيم مراقب اعمال و رفتار خود باشيد تا بار ديگر گرفتار نشويد که فرمودهاند: لا يلسع العاقل من حجر مرّتين (1) عاقل از يک سوراخ دوبار گزيده نميشود ضمناً اگر بتوانيد کتاب معجزه اراده انجمن اولياء و مربيان را تهيه و مطالعه نماييد بسيار سودمند خواهد بود.
پي نوشتها:
1. بحارالأنوار، ج 1، ص 132، حديث شماره 29.
موفق و پيروز باشيد.
نظر خودتان را ارسال کنید