چرا مابر مصیبت های اهل بیت (ع)گریه میکنیم؟

گريه تجسم عيني تأثرات دروني و عاطفي است و داراي اقسام گوناگوني مي‏باشد که هر يک آثار و نتايج ويژه ‏اي دارند. از نظر روان‏شناسي گريه داراي اهميت بسياري است و فشار ناشي از عقده‏ هاي انباشته در درون انسان را مي‏کاهد و درمان بسياري از آلام و رنج‏هاي دروني انسان مي‏باشد. در حقيقت اشک چشم سوپاپ اطميناني براي روح و جسم آدمي است که در شرايط بحراني (اندوه و يا شادماني فراوان) موجب تعادل او مي‏گردد. از نظر عرفا نيز گريه زيباترين و پرشکوه‏ترين جلوه تذلل بنده و اظهار عجز و تسليم و عبوديت در پيشگاه معبود قادر متعال است.
گريه کردن براي شهيداني که در راه خدا کشته مي‏شوند، نشانه احترام و بزرگداشت به آنان اهداف عالي آنها است. عزاداري براي ائمه اطهار«عليهم السلام» نيز احياي تعليمات و هدف آنان است. احاديث بسياري از پيامبر و امامان معصوم«عليهم السلام» درباره فضيلت و ثواب عزاداري و گريه براي امام حسين«عليه السلام» و ديگر امامان راستين وارد شده است. بنابراين گريه و عزاداري اوّلاً با ادامه راه آن انسان‏هاي بزرگ و رهبران راستين ناسازگار نيست؛ ثانياً گريه و عزاداري براي آنها - چنانکه گفته شد - به خودي خود پسنديده و به معناي ادامه راه آنان است.
گاهي گريه ي انسان نشان دهنده ي عجز و ناتواني اش است، همانند وقتي که کسي در برابر ظالم گريه مي کند. (در چنين زماني گريه کننده دلسوزي ظالم را مي خواهد.)

اين نوع گريه مورد تاييد اسلام نيست.

گاهي اوقات گريه از سر ترس از آينده است.

اما گريه براي امام حسين (ع) نه از سر عجز و ناتواني است و نه از سر ترس از آينده، بلکه گريه براي امام حسين نشان دهنده ي پيوند با اهداف اباعبدالله (ع) است.

انساني که مهربان است و عاطفه دارد، تحمل قطرات اشکي را ندارد که از سر گرسنگي و بي پناهي است.

دلسوزي انسان در چنين شرايطي انسانيتش را نشان مي دهد.
حالا اگر کسي براي مظلوميت اباعبدالله و ظلمي که به ايشان شده است، گريه مي کند،نشان دهنده ي اين است که خود را از حسين (ع) و اهدافش جدا نمي داند و ظلم به ايشان و خاندانش را ظلم به خود مي داند و ناراحت و اندوهگين مي شود.

گريه براي امام فقط گريه براي شخص نيست بلکه گريه براي ظلمي است که ظالمان به مذهب و اسلام کردند.
موفق و سربلند باشيد.