گریه برای امام حسین گناهان گذشته و آینده را می آمرزد؟

سلام وقت بخير روايات به اين مضمون در باره گريه بر اباعبد الله و زيارت امامان معصوم و بعض اعمال مستحبي و .... وارد شده است که دلالت دارد اين اعمال ثواب فراوان داشته و باعث آمرزش گناهان مي شود؛اما اولا اين وعده ها اجمالي است و قيد و شرط آنها در روايات ديگر به صراحت و بارها ذکر شده است. مثلا آيه شريفه مي فرمايد:إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقين‏ (1) خدا فقط از باتقوايان مي پذيرد. اين آيه قيد عامي را به همه عبادات و اعمال ما مي زند و آن رعايت تقوا است. خدا در اي آيه با حصر انما اعلام مي کند که فقط از باتقوا ها مي پذيرد؛ بنا بر اين اگر کسي تقوا سرلوحه اعمالش نباشد و به اندازه آب، دردي از او دوا نخواهد کرد. پس اين وعده ها اجمالي است و با قيد و شرط است و اميد زا مي باشد و بنده را به سوي خدا جلب مي کند و تا شرط حقيقي اش حاصل نشود، قطعي نمي گردد ولي همين اميد کافي است و عامل مهمي در جهت حرکت و رسيدن به صلاح و فلاح است از اين رو در روايات از پيامبر و امامان آمده که اگر بر انجام کاري بنا به روايتي ما وعده ثوابي داده باشيم و شما براي رسيدن به آن ثواب، آن عمل را به جا آوريد، به آن ثواب مي رسيد حتي اگر آن روايت به واقع از ما نباشد. امام صادق (ع) فرمود:من بلغه عن النبي صلي الله عليه وآله شئ فيه الثواب، ففعل ذلک طلب قول النبي صلي الله عليه وآله، کان له ذلک الثواب ، وإن کان النبي صلي الله عليه وآله لم يقله (2)و اين خود اخلاص و باور و ايمان است. زيرا به خاطر وعده پيامبر اين کار را انجام مي دهد يعني به نبوت پيامبر و به صداقت ايشان و به قيامت و حاکميت مطلق خدا باور دارد که مي خواهد اين کار را انجام دهد تا به آن پاداش برسد و تا زماني که اين باور و اعتقاد را نقض نکرده و زير پا ننهاده ، مؤمن است و شرط ثواب را دارد و اگر با گناهش اين عمل را نقض کرد، ثوابي را که کسب کرده، ضايع مي نمايد. نکته ديگر اين که انجام عبادت و عمل صالح با خلوص، جهاد اکبر است و بسيار سخت مي باشد و سختي خالصانه به جا آوردن عمل، کمتر از سختي توبه خالصانه نيست و وقتي توبه واقعي همه گناهان گذشته را مي آمرزد و به حسنه تبديل مي کند، چرا اشکي که خالصانه براي اباعبد الله ريخته شده، چنين نباشد؟ مگر خداوند در باره توبه نمي فرمايد:إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِکَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَنات(3)مگر کساني که توبه کنند و ايمان آورند و عمل صالح انجام دهند، که خداوند گناهان آنان را به حسنات تبديل مي‏کند. بله همان گونه که توبه واقعي فرد را منقلب مي کند و به جبران گذشته وامي دارد، اشک واقعي و ناشي از عشق خالصانه به امام حسين هم انسان را منقلب کرده و به جبران گذشته وامي دارد و او به ياري خدا بر جبران حقوق خدا و خلق که ضايع کرده همت مي کند و اگر هم نتواند و فرصت نيابد اين حقوق را جبران کندف داوند از جانب او آن قدر به طلبکارنش عطا مي کند تا از او بگذرند و گناهش در ارتباط با آنها محو شود. خداوند حقوق بندگانش را بدون رضايت آنان نمي بخشد ولي مي تواند از خزانه بيکران خود آن قدر به آنان عطا کند تا از بنده اش در گذرند. امام سجاد(ع) به ما تعليم داده در دعاي روز دوشنبه بخوانيم:اللهم إني أستغفرک لکل نذر نذرته وکل وعد وعدته وکل عهد عاهدته ثم لم أف به وأسئلک في مظالم العباد عنا فأيما عبد من عبيدک أو أمة من إمائک کانت له قبلي مظلمة ظلمتها إياه في عرضه أو في أهله وولده أو غيبة اغتبته بها أو تحامل عليها بميل أو هوي أو أنفة أو حية أو رياء أو عصبية عايبا کان أو شاهدا حيا کان أو ميتا فقصرت يدي وضاق وسعي عن ردها إليه والتحلل منه فأسئلک يا من يملک الحاجات وهي مستجيبة بمشيته ومسرعة إلي ارادته ان تصلي علي محمد وال محمد وان ترضيه عني بم شئت وتهب لي من عندک رحمة انه لا تنقصک المغفرة ولا تضرک الموهبة(4) خدايا من از تو در باره نذرهايي که کرده، وعده هايي که داده و تعهدهايي که کرده ام و وفا ننموده ام، آمرزش مي طلبم و همچنين در باره حقوقي که بندگان تو از زن و مرد بر عهده من دارند و ظلم هايي که از جهت آبرو، خانواده و فرزندان نسبت به آنها مرتکب شده ام، يا غيبتي که از آنها گفته ام يا تحميلي که بر دوششان گذاشته ام به جهت ميل دلم، غرورم، خودنمايي ام،تعصب بيجايم؛ را بر من ببخش چه آنها مرده باشند يا زنده؛ حاضر باشند يا غايب که دست من از اداي حقوق آنان کوتاه است و وسعت اداي دين آنها را ندارم و امکان حلاليت طلبي از آنان برايم نيست؛ پس تو اي خدايي که مالک حاجت هايي و به مشيت و اراده تو به سرعت برآورده مي شوند، بر محمد و آل محمد درود فرست و آنان را از من راضي ساز و رحمتت را نصيب من گردان که آمرزش و رحمت کردن، تو را زياني نمي رساند. بنا بر اين يک قطره کوچک اشک خالصانه اي که براي امام حسين از چشم جاري شود به منزله کيميايي است که وجود فرد را منقلب ساخته و مس وجودش را طلا ساخته و زمينه هاي آمرزش گناهان گذشته و گناهان احتمالي آينده اش را فراهم مي آورد زيرا او را به عالم عشق به مظهر پاکي ها مي برد و از همه زشتي ها متنفر ساخته به جبران گذشته و ساختن آينده واداشته و در آينده هم اگر لغزشي ناخواسته از او سر زندف به شرعت پشيمان شده و جبران مي کند زيرا مي خواهد همرنگ مولايش اباعد الله باشد. ما نبايد مانند مسيحيان گمان کنيم که ابا عبدالله فدا شده تا امت از جهنم نجات يابند و او همه گناهان امت را به دوش گرفته و ما فقط با گريه بر او مي توانيم بهشتي شويم. امام حسين امام ما است و راهي را گشوده تا ما رهرو آن راه باشيم و عشق و ارادت است که ما را به آن راه مي برد و گريه طليعه اين عشق است. پي نوشت ها: 1. مائده(5) آيه 27. 2. برقي، محاسن، تهران، اسلاميه، 1330 ش، ج1، ص 25. 3. فرقان(25) آيه70. 4. کفعمي، مصباح، بيروت، اعلمي، 1403ق، ص113-114.