آیا ایران آزادی مطبوعات دارد یا ندارد؟

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم با سلام در پاسخ سوال شما بايد بگوييم براي ارزيابي وضعيت آزادي بيان و آزادي مطبوعات در کشور نمي توان به گزارش جانبدارانه و مغرضانه برخي از سازمان هاي وابسته به غرب از جمله سازمان گزارشگران بدون مرز و سازمان ديده بان حقوق بشر که افرادي همچون شيرين عبادي و اله شريف پور ( هيکس) از فعالان آن مي باشند و از روزنامه نگاران و خبرنگاراني حمايت مي کنند که برعليه نظام جمهوري اسلامي فعاليت نموده و به تخريب ارزش ها و اصول اسلامي و انقلابي پرداخته اند اعتماد نمود نمونه اي از عملکرد اين سازمان را مي توان به خوبي در حمايت از دو خبرنگار آلماني که متهم به جاسوسي عليه نظام نموده اند مشاهده نمود . به نظر مي رسد بهترين معيار و ملاک براي ارزيابي وضعيت آزادي بيان در کشور ، توجه به وضعيت آزادي رسانه ها و مطبوعات در کشور است هر چند ما ادعا نمي کنيم که آزادي بيان در اين مجموعه ها به شکل مطلوب وجود دارد ولي از انصاف هم نبايد گذشت که مطبوعات کشور امروز آزادانه مطالب خود را طرح مي کنند و نسبت به عملکرد نهادها و سازمان هاي مختلف کشور انتقاداتي را مطرح مي کنند و تا زماني که آنچه که بيان مي کنند از محدوده انتقاد خارج نشده و به تخريب عليه نظام منجر نشود کسي متعرض آنها نمي شود البته روشن است که اگر مطبوعات يا رسانه ها بخواهند با سوء استفاده از آزادي بيان ، ارزش ها و اصول اسلامي و انقلابي را زير سوال برده و اساس نظام را هدف قرار بدهند به آنان چنين اجازه اي داده نمي شود و اين مخصوص کشور ما نيست بلکه در تمام نظام هاي سياسي دنيا براي آزادي بيان و آزادي مطبوعات حدود و مرز هايي مشخص شده است که بايد آنها را رعايت نمايند و هيچ کشوري اجازه نمي دهد که مطبوعات و رسانه هاي آن کشور به بهانه آزادي بيان ، بنيان هاي فکري و مباني آن راهدف قرار داده و به تخريب آنها به پردازد. در کشور ما قانون اساسي و قانون مطبوعات محدوده آزادي مطبوعات را مشخص نموده است . براساس قانون اساسي « نشريات و مطبوعات در بيان مطالب آزادند مگر آنکه مخل به مباني اسلام يا حقوق عمومي باشند »( اصل بيست و پنجم ) و مطابق ماده ششم قانون مطبوعات « نشريات جز درمورد اخلال به مباني و احکام اسلام و حقوق عمومي و خصوصي که دراين فصل مشخص مي شوند آزادند: 1. نشر مطالب الحادي و مخالف موازين اسلامي و ترويج مطالبي که به اساس جمهوري اسلامي لطمه وارد کند. 2. اشاعه فحشا ومنکرات و انتشار عکس ها و تصاوير و مطالب خلاف عفت عمومي. 3. تبليغ و ترويج اسراف و تبذير. 4. ايجاد اختلاف مابين اقشار جامعه، به ويژه ازطريق طرح مسائل نژادي و قومي. 5. تحريض و تشويق افراد و گروهها به ارتکاب اعمالي عليه امنيت، حيثيت و منافع جمهوري اسلامي ايران در داخل يا خارج . 6. فاش نمودن وانتشار اسناد و دستورها و مسايل محرمانه، اسرار نيروهاي مسلح جمهوري اسلامي، نقشه و استحکامات نظامي، انتشار مذاکرات غيرعلني مجلس شوراي اسلامي ومحاکم غيرعلني دادگستري و تحقيقات مراجع قضايي بدون مجوز قانوني. 7. اهانت به دين مبين اسلام و مقدسات آن و همچنين اهانت به مقام معظم رهبري و مراجع مسلم تقليد. 8. افترابه مقامات، نهادها، ارگانها و هريک از افراد کشور و توهين به اشخاص حقيقي و حقوقي که حرمت شرعي دارند، اگر چه از طريق انتشار عکس يا کاريکاتور باشد. 9. سرقتهاي ادبي و همچنين نقل مطالب از مطبوعات و احزاب و گروههاي منحرف و مخالف اسلام( داخلي و خارجي) بنحوي که تبليغ از آنها باشد.(حدود موارد فوق را آيين نامه مشخص مي کند) تبصره ـ سرقت ادبي عبارت است از نسبت دادن عمدي تمام يا بخش قابل توجهي از آثار و نوشته هاي ديگران به خود يا غير، ولو بصورت ترجمه. 10. استفاده ابزاري از افراد (اعم از زن و مرد) درتصاوير ومحتوا، تحقير و توهين به جنس زن، تبليغ تشريفات وتجملات نامشروع و غيرقانوني، طرح مطالب موجب تضاد ميان زن و مرد از طريق دفاع غير شرعي از حقوق آنان. تبصره ـ متخلف از موارد مندرج دراين ماده مستوجب مجازاتهاي مقرر درماده 698 قانون مجازات اسلامي خواهد بود و درصورت اصرار مستوجب تشديد مجازات و لغو پروانه مي باشد. 11. پخش شايعات و مطالب خلاف واقع ويا تحريف مطالب ديگران. 12. انتشار مطلب عليه اصول قانون اساسي.»(مطبوعات و اجراي قانون مطبوعات، به همراه: متن کامل قانون مطبوعات (با آخرين اصلاحات سال 1379)،نشر کلک ديرين ، 1384) همين طور که ملاحظه مي شود معيارها و ملاک هاي در نظر گرفته شده براي فعاليت مطبوعات ، محدوده هايي است که بر خلاف مباني اسلام و حقوق عمومي مردم مي باشد و در غير اين موارد مطبوعات کشور آزادانه مي توانند به فعاليت به پردازند . موفق و پيروز باشيد.