آیا همه آدما به بهشت میرن؟

سلام وقت شما بخير چنين چيزي از نصوص ديني بر نمي آيد . بر اساس آيات شريفه قرآن و روايات معصومين عده خاصى (مانند کافران معاند و مکابر) براى هميشه در جهنم خواهند بود. بنگريد:مکارم شيرازى، پيام قرآن، ج 6، ص 483. در آيات قرآن مجيد افراد يا گروه‏هاى مختلفى - بالخصوص - به عنوان کسانى که هميشه در عذاب جهنم خواهند بود و مخلد در آتش هستند، نام برده شده است؛ از جمله: 1. کافران، اعم از منکران خدا يا عالم آخرت يا مشرکان و تکذيب کنندگان آيات الهى يا دشمنان خدا و پيامبر(ص) يا افراد مرتد؛آل‏عمران، 116 - اعراف 36 - بينه، 6 - توبه، 17 - بقره، 217 - آل عمران، 88 - فصلت، 28. 2. منافقان‏نسا، 140 - مجادله، 17. 3. آنان که غرق در گناه‏اند و گناه سراسر وجودشان را احاطه کرده است.Vبقره، 81 - يونس، 27. 4. قاتلان و جانيان (مرتکبان قتل عمد).Vنساء، 93. 5. رباخواران.بقره، 275. 6. ظالمان و ستمگران.شورى، 42، 44، 45 - حشر، 17. 7. کسانى که ميزان اعمال‏شان در قيامت سبک و بى ارزش باشد.مؤمنون، 102 و 103 - کهف، 105. 8. گنه‏کاران و سرپيچى کنندگان از دستورات خدا و رسول(ص).جن (72)، آيه 23؛ نساء (4)، آيه 14؛ زخرف (43)، آيه 74. البته همه اين موارد در زمانى است که فرد پيش از مرگ توبه متناسب با آن گناه نکرده باشد. اما آنچه در جمع بندى بين آيات مذکور و ساير آيات قرآن و نيز به ملاحظه روايات مى‏توان گفت، همان است که شيخ مفيد فرموده‏اند: «تمام علما اتفاق نظر دارند که تهديد به خلود در آتش مخصوص کفار است و کسانى از اهل نماز که داراى ايمان به خدا و اقرار به واجبات او دارند، هرگاه مرتکب گناهى بشوند، شامل‏نمى شود»اوايل المقالات، ص 53. قرينه‏هاى فراوانى در خود آيات مذکور و نيز ساير آيات قرآن وجود دارد که نشان مى‏دهد آيات ياد شده، ناظر به کسانى است که گناه‏شان منتهى به کفر و انکار مبدأ يا معاد يا نبوت يا ضروريات دين مى‏شود، از جمله اينکه: (کأنما اغشيت وجوههم قطعا من الليل مظلما)؛ «گويى صورت‏هاى آنها با پاره‏اى شب تاريک پوشانده شد».يونس (10)، آيه 27. با توجه به توصيف کافران به اين وصف در آيات 40 تا 42 سوره عبس، که مقصود از اين گنه‏کاران. همان کافران‏اند. در آيه 48 و 116 سوره «نساء» که مى‏فرمايد: (ان الله لا يغفر أن يشرک به و يغفر مادون ذلک لمن يشاء)؛ «تنها مشرکان قابل بخشش نيستند و طبعا در جهنم خلود دارند، ولى گنه‏کاران ديگر قابل بخشش و آمرزش‏اند»آيت الله مکارم شيرازى، پيام قرآن، تفسير موضوعى، ج 6، صص 496 - 491.