آیا این روایت صحیح است که: از زنان بد باید به خدا پناه برد و از زن خوب نیز باید پرهیز کرد؟

سلام وقت شما بخير روايت موردنظر به شرح زير از سخنان امام علي است: فاتقوا شرار النساء، وکونوا من خيارهن علي حذر ولا تطيعوهن في المعروف حتي لا يطمعن في المنکر (1) از زنان بد خود را نگه‌داريد و از زنان خوب هم حذر و احتياط داشته باشيد و در کارهاي خوب از آنان اطاعت نکنيد که طمع اطاعت در کارهاي بد از شما پيدا کنند. متأسفانه در طول تاريخ زن مظلوم بوده و تحقير شده و امکان رشد و تعالي را از او گرفته‌اند و متأسفانه خود زنان هم در برهه‌هاي فراواني از تاريخ، اين ظلم گسترده را پذيرا شده‌اند. از طرف ديگر زن به‌طور طبيعي به زر و زيور و آرايش و خودنمايي گرايش دارد(2) و اين گرايش در کل، مثبت است و مي‌تواند در خدمت تعالي خود زن و جامعه باشد ولي متأسفانه مردان ظالم آنان را فقط در اين حيطه نگه‌داشته و خودشان هم بسياري اوقات به‌صورت افراطي در خدمت گرايش به زر و زيور قرار گرفته‌اند. در جامعه‌اي که افراد بخصوص زنان تربيت‌نشده‌اند، زنان بد که ادعاي ايمان و خداباوري و خداترسي و... ندارند که در شهوت و زينت و تفاخر و تفرعن و...غرقند و زنان مدعي ايمان و خداباوري و خداترسي هم چون تربيت‌نشده‌اند گر چه به‌مراتب کمتر، ولي باز هم از اين آفات در امان نيستند. آري اگر جامعه نسبت به تربيت و رشد انساني و فکري و عقلي افراد بخصوص زنان که عقب‌ماندگي بيشتري دارند، عنايت لازم به خرج مي‌داد،ديگر از هيچ‌کس بخصوص از زنان لازم نبود حذر شود. زيرا همه آمر به معروف و ناهي از منکر و ياور بر حق و عدل بودند و بايد بدانان پناه برد نه اين‌که از آنان بر حذر بود همچنان که امامان از زنان تربيت شده خود، بر حذر نبودند. اگر زناني که مدعي ايمان و خدا و دين و...هستند ولي تربيت شده نيستند. که بر امور خانواده حاکم کنيم و راهنمايي‌ها و دستورات صحيح نادر آن‌ها را به‌عنوان اطاعت از آن‌ها انجام دهيم، جرات پيدا کرده و در بقيه امور هم دخالت کرده و خانواده را به سوي قهقرا سوق مي‌دهند. اما اگر زناني تربيت شده و عاقل و با فهم و تدبير و عالم باشند، اطاعت از آنان نه تنها بد نيست. بلکه اطاعت نکردن از آنان ناپسند است. زيرا آن زنان اگر ميدان پيدا کنند خانواده را به سوي سعادت و خوشبختي سوق مي‌دهند. در زمان امام، غالب زنان تربيت‌نشده بودند ازاين‌رو بهتر بود به آنان کمتر ميدان داده شود و اين به مصلحت خود آنان هم بود. پي‌نوشت‌ها: 1. محمد عبده، خطب الامام علي (نهج البلاغه)، قم، دار الذخائر، ج 1، ص 129. 2. زخرف (43) آيه 18.