شیوه برخورد رسول‌الله(ص) با مسئله حجاب چگونه بوده است ؟

سلام وقت شما بخير «اي اسماء، وقتي زن به حد بلوغ رسيد، نبايد جايي از بدن و اندامش ديده شود؛ مگر صورت و دست‌ها». يا محمد يکي از احکام و دستورات الهي و البته دين مبين اسلام براي انسان ها اعم و زن و مرد رعايت حجاب و پوشش است و در قرآن کريم در آيات سوره نور صراحتاً بر اين موضوع تصريح شده است. با توجه به فرارسيدن ولادت حضرت رسول(ص) گذر کوتاهي بر چگونگي حجاب و پوشش در دوران زندگاني ايشان داشتيم. گرچه دقيقاً معلوم نيست که در زمان رسول خدا(ص) و علي (ع) حجاب چگونه بوده و با بدحجاب ها چگونه برخورد مي شده است، اما آنچه از لحن آيات و روايات استفاده مي شود، اين است که در آن زمان رعايت حجاب لازم بوده است؛ زيرا حجاب از واجبات الهي بود. بايد واجبات و حدود و احکام الهي در عصر رسول خدا و علي (ع) بيشتر رعايت مي‌شد؛ چون که بر امام و حاکم است که به اين مسائل اهميت دهد. «آنچه پروردگار بر عهده امام گذارده است... زنده کردن سنت‌ها و اجراي احکام الهي است». (1) در جاي ديگر، يکي از وظايف مهم حاکم و رهبر، امر به معروف و نهي از منکر و اقامه حدود الهي بيان شده است. (2) بي حجابي، از منکرات اسلام است که بايد از آن نهي شود. در صورت وجود چنين مسئله اي، حضرت رسول (ص) و علي (ع) اين وظيفه را بهتر انجام مي دادند. افزون بر اين، در عصر آنان رعايت پوشش مورد توجه توده مَردم، اعم از مسلمان و غير مسلمان بود. مانند اين عصر بي حجابي و بدحجابي رايج نبود. ازسوي ديگر، در سوره احزاب دستور کلي در باره حجاب آمده است که همگان ملزم به رعايت آن بودند: اي پيامبر! به همسران و دختران خويش و بانوان با ايمان بگو که روپوش خود را برگيرند تا به عفاف و حريت شناخته شوند و مورد آزار و تعرض هوسرانان قرار نگيرند و خداوند، آمرزنده و مهربان است». (3) پيامبر (ص) و علي (ع) علاوه بر تأکيدهايي که بر رعايت حجاب داشته اند، با ارائه دستور العمل هايي، جامعه اسلامي را به سوي تهذيب و پاکي، رهنمون شده اند؛ مثلاً روزي اسما که خواهر زن پيامبر بود، با جامه بدن نما و نازکي به خانه پيامبر آمد. پيامبر، روي خود را از او برگرداند و فرمود: «اي اسما، وقتي زن به حد بلوغ رسيد، نبايد جايي از بدن و اندامش ديده شود؛ مگر صورت و دست‌ها». (4) پي‌نوشت ‌ها: 1. فيض الاسلام، نهج البلاغه، ص 302، خطبه 105، تهران، چاپ آفتاب. 2. بحار الانوار، ج 93، ص 41. 3. احزاب (33)، آيه 95. 4. سنن ابي داود، ج 2، ص 383، بي نام.