اگر پیامبر معصوم است چرا استغفار می کنند؟

سلام وقت شما بخیر
1 طلب مغفرت به معنای آمرزش معصیت و نافرمانی نیست ، بلکه به معنای پوشاندن ، سرپوش گذاشتن و ناپدید کردن است ، لذا ضرورتی ندارد فقط کسانی که مرتکب معصیت و نافرمانی شدند ، طلب مغفرت کنند.

  2زنگار قلب نیز حتماً معلول معصیت و نافرمانی نیست . بلکه حوادث و اتفاقات بسیاری قلب انسان را مکدر می نماید.

 3میان مخلوقات، فرستادگان الهی یعنی انبیا و جانشینان آن‌ها، کسانی هستند که خدا را به بهترین وجه عبادت می‌کنند و در حقیقت، خداوند متعال، مجموعه اوامر و نواهی خویش را در گفتار و رفتار این بزرگواران متجلی می‌سازد، تا مردم با اطاعت از آن‌ها در گفتار و کردار راه بندگی او را در پیش گیرند. قرآن کریم نیز از اینان به عنوان مخلصین یاد می‌کند، که هرگز تحت گمراهی شیطان قرار نمی‌گیرند و شیطان را بر آن‌ها تسلطی نیست.

 4« انبیاء و ائمه (ع) ، انسان هایی بودند که دائم در یاد و نام خدا به سر می بردند و در بالاترین ‏مراتب قرب الهی سیر می کردند ، پیوسته مراقب بودند که لحظه ای از یاد و نام او غافل نشوند . پس هر گاه اندکی از این ‏مرتبه عالی تنزل می کردند و برای حفظ حیات و بقا ، مسائلی همچون خوردن و آشامیدن ویا حل و فصل ‏مسائل اجتماعی روی می آوردند ، اینها را بزرگترین گناه برای خویش تلقی می کردند . استغفار و توبه آنها نیز از چنین ‏اعمالی بوده ، که ترک آنها مقتضای مقام محبت و قرب الهی است
کشف الغمّه / ج 3 / ص 46 - 48

 5فرض بفرمایید که کسی (آن هم در حد کمال ایشان) دقایقی مستقیم با خدا ، معبود و محبوبش راز و نیاز می کند و دقایق دیگری را  به خاطر حضور در دنیا و انجام تکالیف و وظایف  به امور دیگری از جمله مصاحبت با کفار ، مشرکین ، منافقین و ... مشغول می گردد . هر چند این امور را هم به امر خدا و برای خدا انجام دهد و همه عبادت باشد ، باز حالت قلب به هنگام راز و نیاز مستقیم با خدا و یا دریافت وحی ، با حالت قلب به هنگام مواجه با شرک ، کفر ، جهل ، عناد و لجاج برخی از مردم و هم چنین جنگ ، صلح ، پیروزی ، شکست ، شنیدن خبر خوشحال کننده و یا تأسف و تأثر‌آور یکسان نیست و بدیهی است که هر کدام آثاری بر قلب می گذارد که الزاماً آن آثار ، گناه و معصیت نیست.

  6پیامبر و ائمه در اثر این بالارفتن و شدت خضوع بیشتر در برابر پروردگار، از اعمال انجام داده در اوقاتی که در مقامات پایین‌تر بودند استغفار می‌کنند و این در حالی است که از آن‌ها گناه، مکروه و حتی ترک اولایی نیز صادر نشده است، بلکه کارها و اعمال گذشته خویش را شایسته مقام پروردگار نمی‌بینند.

  لذا ایشان روزی هفتاد بار استغفار می نمودند ، یعنی از حق تعالی مسئلت می نمودند که تمامی آثاری که قلب را زنگار آلود می کند را بپوشاند و ناپدید گرداند.