چرا اسلام فقط زنان را محدود می کند؟ همانند حجاب .

سلام وقت شما  بخیر

برای روشن شدن پاسخ توجه به چند نکته ضروی است:

1زنان و  مردان از جهاتی مانند؛ خلقت از یک ذات و گوهر[1]، و بهره مندی از حقوق اجتماعی همچون؛ ازدواج، تعلیم و تربیـت، احقاق حقوق، آزادی اندیشه، بیان و قلم و ...  مساوی هستند.

2 زن و مرد در عین این که از جهات متعدد  مساویند از جهات متعدد دیگر با هم  اختلاف دارند.

3 اصل پوشش مخصوص خانمها نیست و بر مردان نیز تا حدودی لازم است[3].

4 فلسفه پوشش برای بانوان به چند چیز برمی گردد.

   از جنبه روانی حجاب به بهداشت روانی اجتماع کمک می‏کند.
  از جنبه خانوادگی‏ حجاب سبب تحکیم روابط افراد خانواده و صمیمیت کامل بین زوجین می‏گردد.
  از جنبه اجتماعی حجاب موجب حفظ و استیفای نیروی کار و فعالیت اجتماع می‏گردد.

  به عبارت دیگر اسلام می‏خواهد انواع  التذاذهای جنسی، چه  بصری و  لمسی و ...، به محیط  خانوادگی و در کادر ازدواج قانونی اختصاص یابد
 و  اجتماع منحصرا برای  کار و  فعالیت ‏باشد.
 
 بر خلاف سیستم غربی عصر حاضر که کار و فعالیت را با لذت جوییهای جنسی به هم می‏آمیزد.
 اسلام می‏خواهد این دو محیط را کاملا از یکدیگر تفکیک کند[4]

5  علاوه بر این دلیل لزوم پوشش بیشتر،  ویژگی_های_خاصی است که در  خانم ها وجود دارد؛
 زیرا زن مظهر جمال و مرد مظهر شیفتگی است. قهرا به زن باید بگویند خود را در معرض نمایش قرار نده نه به‏ مرد.
 لذا با این که دستور پوشیدن برای مردان (مثل زنان) مقرر نشده است عملا مردان پوشیده‏تر از زنان از منزل بیرون می‏روند، زیرا  تمایل مرد به نگاه کردن و چشم چرانی است نه به‏ خودنمایی، و بر عکس تمایل زن بیشتر به خودنمایی است نه به چشم چرانی.

  نکته ی پایانی این که پوشش بیشتر زن، سبب می‏گردد تا  ارزش زن در برابر مرد بالا رود.

  اگر اسلام تاکید کرده است که زن  متین‏تر و  باوقارتر و  عفیف تر حرکت کند و خود را در معرض نمایش برای مردان نگذارد برای آن است که بر  احترام زن افزوده ‏شود و همچون  کالای بی ارزشی تلقی نگردد که به راحتی در اختیار همگان است.

پی نوشت:
[1] نساء، 1 ".
[2] ترجمه المیزان، ج‏2، ص 416.
[3] مثلا پوشش عورت واجب است و پوشش بقیه بدن در صورتی که در معرض نگاه نامحرم و سبب فتنه وفساد شود نیز واجب است مگر آن مقداری که به صورت متعارف (مثل سر و صورت) آشکار است. مسائل جدید، ج3، ص227 و 228.
[4] مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ج 19، ص 432.