باسلام خدمت شما پرسشگر محترم
در حدود اوايل قرن دوم هجري، در ميان مسلمين فرقهاي به وجود آمد که خود را «زاهد» و «صوفي» ميناميدند. اين گروه روش خاصي در زندگي داشتند، ديگران را هم به همان روش دعوت ميکردند و چنين وانمود ميکردند که راه اصلي دين هم همين است.
آنان مدعي بودند که از نعمتهاي دنيا بايد دوري جست، نبايد جامه خوب پوشيد، غذاي مطبوع خورد يا در خانهاي مجلل نشست.
زاهدان و صوفيان کساني را که از اين مواهب استفاده ميکردند، سخت تحقير و ملامت ميکردند و آنان را اهل دنيا و دور از خدا ميخواندند.
يکي از اين افراد سفيان ثوري بود که ايرادات او بر امام صادق عليه السلام بر اساس همين طرز تفکر بود.
اين روش و مسلک در جهان سابقه داشت. در يونان و هند، بلکه در همه جاي دنيا اين مسلک کم و بيش وجود داشت. اين شيوه در ميان مسلمين هم پيدا شد و در نسل هاي بعد ادامه يافت و نفوذ عجيبي پيدا کرد.
موفق و پيروز باشيد.
نظر خودتان را ارسال کنید