باسلام خدمت شما پرسشگر محترم
وجود عصبانيت و غضب در حدّ اعتدال از نظر عقل و شرع لازم است، اما عصبانيت در حدّ افراطي آن از صفات پست اخلاقي شمرده ميشود و حياتي حيواني است که به هنگام تسلط، نور عقل را ميپوشاند. در کتب اخلاقي راههايي پيشنهاد شده است که بسيار سازنده ميباشد.
فهرست اين راهها چنين است:
1. بررسي آثار و عواقب خشم. در حديث آمده است که پيامبر«صلي الله عليه وآله» فرمودند: «غضب ايمان را فاسد ميکند، چنانکه سرکه عسل را». و حضرت امام صادق«عليه السلام» فرموده اند:« غضب کليد هر بدي و شرّي است».
پايان خشم غالباً پشيماني است و باعث دشمني دوستان، و شماتت دشمنان و استهزاء اوباش و دلگيري خويش و بيماري تن ميشود. گاهي خشم زمينهساز ضررهاي مادي، افشاء سرّ و تحقير مسلمانان ميگردد.
2. مطالعه آيات و احاديث در مذمت خشم و ستايش صبر و حلم و احوال شکيبايان.
3. خود داري از کلام و گفتاري که زمينه ساز خشم است.
4. دوري از همنشيني و مصاحبت با آدمهاي عصباني.
5. ياد غضب الهي و تسلط او، در مقابل غضبي که انسان بر ضعيفتر از خويش روا ميدارد.
6. توجه به قدرت يافتن احتمالي ضعيف و انتقام او.
7. توجّه به احترام بر بردباران نزد مردم و مطرود بودن فرد غضبناک.
8. تصور کردن خويش هنگام خشم که چقدر بد منظره است و کردار او خارج از نظم است.
به علاوه پناه به خداوند از شر شيطان، نشستن در هنگام خشم در صورتي که ايستاده باشد و خوابيدن، اگر نشسته باشد، وضو با آب سرد، و تماس جسمي مثل دست دادن با کسي که رحم بوده باشد، توصيه شده است.(1)
البته در صورتي که فرد عصباني دچار بيماري عصبي باشد، بايد به وسيله پزشک درمان شود.
1) توضيح بيشتر در کتب اخلاقي، مثل معراج السعاده و... آمده است.
معرفي کتاب:1-اخلاق اسلامي،شهيددستغيب 2-اخلاق عملي،مهدوي کني 3-سيماي فرزانگان،مختاري.
موفق و پيروز باشيد.
نظر خودتان را ارسال کنید