کسب روزی حلال در سیره پیامبر خدابیان کنید؟

سلام وقت شما بخير در نگرش پيامبر خدا کسب حلال، برترين عبادت است چنانکه ايشان به نقل از خداوند مي‌ فرمودند: «عبادت را ده جزء است که نه (9) جزء آن طلب حلال است».[1] همچنين آن حضرت، کسي که شب را در جستجوي حلال به صبح آورد مشمول غفران مي‌ دانست[2] و مي‌ فرمود: «خداوند دوست دارد بنده‌اش را در زحمت طلب حلال مشاهده کند».[3] حضرت طلب حلال را بر هر زن و مرد مسلمان واجب مي‌ دانست.[4] از جمله نمونه‌هاي عملي که از اهتمام پيامبر اکرم(ص) بر خوردن مال حلال‌ و پرهيز از خوراک حرام حکايت دارد جريان ميهمان شدن آن حضرت نزد گروهي از انصار است. هنگامي که آنان گوشت گوسفندي بريان شده را در برابر آن حضرت نهادند، پيامبر اکرم(ص) لقمه‌اي در دهان نهاده و جويد اما فرو نداد و بيرون آورد و فرمود: اين گوسفند به من خبر مي‌دهد که به طور ناحق تهيه شده است. آنان ضمن تصديق سخن پيامبر اکرم(ص) گفتند: چون در بازار، گوسفندي براي کشتن و دعوت کردن شما نيافتيم – بدون اجازه- گوسفند يکي از همسايگان را گرفتيم و –بعداً- بهاي آن را خواهيم پرداخت. پيامبر اکرم(ص) نيز فرمود که آن را – به عنوان صدقه- به اسيران بدهند.[5] از بيانات اثر گذار پيامبر اکرم(ص) در زمينه پرهيز از لقمه حرام، شرح مشاهدات آن حضرت در شب معراج نسبت به حرام‌ خواران است. در آن شب، پيامبر اکرم(ص) در چهره باطني عالم ماده، مردم حرام‌خوار را چنين ديده «به گروهي برخوردم که در مقابل ايشان هم گوشت طيب و حلال و هم گوشت ناپاک و حرام بود اما آنان گوشت ناپاک را خورده و گوشت پاک و طيب را وا مي‌ نهادند!» هنگامي که پيامبر اکرم(ص) از جبرئيل مي‌ پرسد: «اينان کيستند؟ پاسخ مي‌گويد: اينان کساني‌اند که حرام‌خواري کرده و حلال را وا مي‌ نهند.»[6] پي نوشت: --------------------------------- [1] . «... يَا أَحْمَدُ إِنَّ الْعِبَادَةَ عَشَرَةُ أَجْزَاءٍ تِسْعَةٌ مِنْهَا طَلَبُ الْحَلَال...‏» (ديلمي، ارشاد القلوب، ج1، ص203؛ حر عاملي، الجواهر السنية في الاحاديث القدسية، ص197). [2] . « ... قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ بَاتَ کَالًّا مِنْ طَلَبِ الْحَلَالِ بَاتَ مَغْفُوراً لَه‏» (شيخ صدوق، الامالي، ص364، ح9). [3] . «ان الله يحب ان يري عبده تعبا في طلب الحلال» (سيوطي،‌ الجامع الصغير، ج1، ص287). [4] . «طَلَبُ الْحَلَالِ فَرِيضَةٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَة» (شعيري، جامع الاخبار، ص139؛ مجلسي، بحار الانوار، ج100، ص9). [5] . حلي، تذکرة الفقهاء، ج2، ص392؛ مقدسي، شرح الکبير، ج5، ص395. [6] . «قَالَ ثُمَّ مَضَيْتُ فَإِذَا أَنَا بِقَوْمٍ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ- مَوَائِدُ مِنْ لَحْمٍ طَيِّبٍ وَ لَحْمٍ خَبِيثٍ يَأْکُلُونَ الْخَبِيثَ وَ يَدَعُونَ الطَّيِّبَ، فَقُلْتُ مَنْ هَؤُلَاءِ يَا جَبْرَئِيلُ فَقَالَ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ يَأْکُلُونَ الْحَرَامَ- وَ يَدَعُونَ الْحَلَالَ وَ هُمْ مِنْ أُمَّتِکَ يَا مُحَمَّد» (قمي، تفسير القمي، ج2، ص6؛ مجلسي، بحار الانوار، ج16، ص219).