امام علي ع مي فرمايند: «خود را برده ديگران مساز در حالي که خداوند تو را آزاد آفريده است»(نهج البلاغه، ترجمه دشتي، نامه 31) بنابراين يک فرد آزاد حق ندارد خود را برده ديگري قرار دهد، و اين کار شايسته مومن نيست. تنها غلام خود زن به او محرم است و غلام شوهر به زن محرم نيست.
نکته يکم: دقت کنيد!!! ما از علت کامل احکام و تمام حکمت هاي احکام آگاه نيستيم و آنچه در آيات و روايات به عنوان فلسفه و علت احکام گفته شده برخي از علت ها و حکمت هاي احکام است و نيز آنچه به ذهن ما به عنوان علت و فلسفه احکام به ذهن مي رسد ممکن است برخي فلسفه و علت احکام باشد، نه تمام آن. نکته دوم: ما در منبع معتبري نديديم که علت حرام بودن خودارضايي از بين بردن نطفه و کشتن آن دانسته شده باشد!!! نکته سوم: دقت کنيد!!!
بر اساس آموزه هاي قرآن روابط جنسي انسان تنها در دو قالب مورد تاييد شرع اسلام بوده و در غير اين موارد خروج از حيطه شريعت به حساب مي آيد. اين دو قالب هم در سوره مومنون به روشني بيان شده است؛ خداوند در آيات ابتدايي اين سوره در بيان علائم مومنان مي فرمايد : «اوَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ * إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أوْ مَا مَلَکَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ * فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذَلِکَ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ(1)؛ [مومنان]کساني هستند که دامن هاي خود را حفظ مي کنند مگر در برابر همسران شان يا کنيزاني که در تملک دارند که در اين صورت مورد ملامت نيستند.
تعداد مناره که يکي باشد يا دو تا و يا بيشتر در روايات و کتابهاي فقهي شيعه و سني اشارهاي به آن نشده است. لکن چون فلسفه وجودي مناره براي اذان گفتن ميباشد، طبيعتاً در هر مسجدي وجود يک مناره جوابگوي اين نياز ميباشد. اما اينکه مسلمانان اعم از شيعه و سني براي مسجد يک مناره يا دو مناره ميسازند، از احکام فقهي آنان نشأت نگرفته، بلکه همانگونه که در ساخت مسجد و شکل و شمايل آن سليقههاي هنري و معماري را به کار ميبرند در منارههاي آن نيز اين سليقه و ذوقهاي هنري اعمال شده است. مساجدي که داراي دو مناره ميباشد.
دقت کنيد!!! از نگاه شيعه که بر آموزه هاي اصيل و صحيح اسلامي مبتني است، تمام عالم هستي تجلي صفات خداوند است و تمام عالم اسم و تجلي خداوند است، اين که مطلبي نيست که باعث شود يک فرقه اي تاسيس شود و براي خودشان مکتب و مرامي و دکان و دستگاهي تشکيل دهند!!! اساس مذهب اهل حق کوشش براى «وصول» به حق و خداوند مىباشد و در اين راه بايد نخست مرحله «شريعت» يعنى انجام آداب و مراسم ظاهرى دين، و مرحله «طريقت» يعنى رسوم عرفانى و مرحله معرفت يعنى شناخت خداوند، و مرحله «حقيقت» يعنى وصول به خداوند را بپيمايند. بعقيده اين جماعت اساس مذهبشان حقيقتى است که سبب و علت خلقت موجودات است.
«سيوطى» به سند خود از «ام سلمه» نقل کرده است که بعد از نزول آيه حجاب زنان انصار از منازل‌شان با پوشش‌هاى مشکى خارج مى‌شدند به گونه‌اى که به نظر مى‌رسيد بر سر ايشان کلاغى نشسته است.[2] درحديث ديگرى آمده است که نزد عايشه از برترى زنان قريش سخن به ميان آمد. او گفت: «زنان قريش صاحبان فضيلت‌اند اما به خدا قسم من در پاى‌بندى به کتاب خدا و ايمان به قرآن کسى را برتر از زنان انصار نديدم. وقتى آيه حجاب نازل شد و مردان اين آيه را در خانه‌ها بر زنان خود خواندند، بعد از آن هر يک از آن زنان با لباس خود، سر و کناره‌هاى صورتش را مى‌پوشاند.
نکته يکم: سعي کنيد تاجايي که ممکن است در مکاني که تنها هستيد مطالعه نکنيد و در صورت امکان در کتابخانه مطالعه کنيد، تنهايي حتي اگر باعث گناه نشود، در زود خسته شدن هنگام مطالعه تاثير دارد. نکته دوم: اگر برايتان ممکن است با يکي از دوستان قرار بگذاريد در يک زمان مشخص درس ها را براي هم بيان کنيد و طرف مقابل بعد از شنيدن کامل و درست اشکالات طرف ديگرا را بيان کند، اين تکنيک در رفع خستگي موثر است ضمن اين که باعث تصحيح اشتباهات و تثبيت مطالب آموخته شده مي شود، البته بايد مراقب باشيد که گفتگوهاي درسي را مديريت کنيد تا باعث اتلاف وقت نشود.
نکته يکم: سرزنش که در زبان عربي از آن به ملامت، عذل و مذمت تعبير مي شود. در لغت به معناي بدگويي از کسي يا چيزي(فراهيدي، خليل؛ کتاب العين، ج?، ص??، کتاب العين، ج?، ص???، کتاب العين، ج?، ص???، المفردات في غريب القرآن، تحقيق صفوان عدنان داودي، ص???) و يا گفتن بديهاي کسي يا چيزي است.(معين، محمد؛ فرهنگ فارسي، ج?، ص????)در روايات و کتابهاي اخلاقي نيز به دليل روشن بودن اين معنا، تعريف خاصي از سرزنش صورت نگرفته و همين معناي لغوي مد نظر واقع شده است.
سؤال: ازدواج موقت که فقط با خواندن چند خط و حتي براي مدت زمان يک ساعت امکان پذير است دقيقا چه تفاوتي با هرزگي دارد؟ يعني واقعا فرق بين گناه و ثواب همين چند خط عربي است؟!!! جواب: فرق ازدواج موقت با زنا آن گونه است که حضرت امير المومنين(عليهم السلام) مي فرمايند: اگر عمر نبود(عمر متعه را حرام نمود.) تنها انسان هاي پست و شقي مرتکب زنا مي شدند.[?] پس يک فرق زنا با عقد موقت همين است که يکي فعل انسان هاي پست است بر خلاف ديگري که پستي و لئامتي در آن وجود ندارد. البته منظور اين نيست که اين فرق، امري تعبدي است و چون حضرت فرموده، آن را مي گوييم و راهي به فهميدن آن نداريم!
سؤال: آيا مباهات نمودن و خودستايي و مفاخره کردن در صورتي که از عجب و کبر و غرور سرچشمه بگيرند شرعا حرامند؟ و آيا نهي از منکر کساني که داراي اين صفات زشتند شرعا واجب است؟ جواب: آنچه در متون ديني مذموم دانسته شده، مفاخره(فخر فروشي) است، ما جايي نديديم که به طور مطلق هر نوع مباهات و هرنوع خودستايي لزوماً و هميشه مذموم دانسته شود، مثلاً اين که کسي به بندگي خداوند مباهات کند، نه تنها بد نيست که خيلي هم خوب است، اين که کسي به نيکي به والدينش مباهات کند خيلي هم خوب است، پس مباهات به کارهاي خوب اگر براي ريا نباشد بلکه براي تشويق ديگران به کارهاي خوب باشد، بسيار خوب است.
