سلام وقت شما بخير آزادي (حرّيت) (Freedom) از زيباترين واژه‌ها در قاموس بشري، مورد احترام همة انسان‌ها و آرزوي قلبي مبارزان و مجاهدان است؛ آرزويي که برخاسته از فطرت انساني است. هر کس يا هر گروهي تعريفي از اين واژه مقدس دارد؛ به طوري که امروزه تا دويست تعريف براي آن ارائه کرده‌اند و برخي هم آن را تعريف ناپذير دانسته‌اند به همين دليل اين واژه گاهي مورد سوء استفاده دشمنان آزادي و بشريت قرار مي‌گيرد. معناي آزادي همواره از سؤالات اساسي بشر بوده و متفکران و فلاسفه در طول تاريخ کوشيده‌اند به پرسش‌هاي بشر در اين زمينه پاسخ دهند.

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم پاسخ: در اين‌جا لازم است نخست به تفسير آيه 24 نساء بپردازيم. Pوَالُمحْصَنَاتُ مِنَ النِّسَاءِ إِلَّا مَا مَلَکَتْ أَيْمَانُکُمْ کِتَابَ اللّهِ عَلَيْکُمْ وَأُحِلَّ لَکُم مَا وَرَاءَ ذلِکُمْ أَن تَبْتَغُوا بِأَمْوَالِکُم مُحْصِنِينَ غَيْرَ مُسَافِحِينَ فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِيضَةً وَلاَ جُنَاحَ عَلَيْکُمْ فِيَما تَرَاضَيْتُم بِهِ مِن بَعْدِ الْفَرِيضَةِ إِنَّ اللّهَ کَانَ عَلِيماً حَکِيماًO[1]؛ «و زنان شوهردار (نيز بر شما حرام‏اند؛) مگر آنچه (از کنيزان) که مالک شده‏ايد. (اين احکامى است که) خدا بر شما مقرّر داشته است.

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم براي پاسخ به اين سؤال ذکر مقدمه اي لازم است . انسان هميشه دنبال دارا شدن است و اين که انسان دنبال چيزي مي رود و بعد که آن را واجد شد، شوقش کاهش مي يابد و بلکه حالت تنفر و دلزدگي پيدا مي کند، دليل آن است که، آنچه انسان در عمق دلش مي خواسته آن چيز نبوده است; خيال مي کرده آن بوده ولي در اصل دنبال چيز برتر يعني کمال مطلق بوده است . انسان طالب کمال است آن هم کمال نامحدود، چون از محدوديت که نقص و عدم است، تنفر دارد . به هر کمالي که مي رسد، اول همان بارقه کمال نامحدود او را به سوي اين کمال محدود مي کشاند، خيال مي کند مطلوب و گمشده اش اين است .

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم از ديدگاه قرآن يقين داراى مراتبى است که به حسب آن ايمان نيز داراى مراتب مى‏گردد: علم‏اليقين، عين اليقين و حق اليقين. علم اليقين در مرحله معرفت مفهومى و ذهنى است: مانند آنکه آدمى به جهنم و بهشت، در حد ادراک عقلى واقف گردد و خصايص آنها را در حد فهم مفهوم دريابد. عين اليقين يافتن حقايق خارجى و مشاهده همان معرفت مفهومى و ذهنى است؛ مثل آنکه وقتى ملحد را در قيامت به جهنم بردند، وى ديگر خود جهنم را مى‏بيند يا هنگامى که مؤمن را به بهشت بردند، او خود بهشت را مشاهده مى‏کند.