1. ميان پيامبر و بني‌قريظه و دو طايفه ديگر يهود، پيماني منعقد شده بود که براساس آن، تعهد کرده بودند که هرگز عليه پيامبر و ياران وي قدمي برندارند. با دست و زبان به آنان صدمه‌اي نرسانند، نيز اسلحه و مرکب در اختيار دشمنان حضرت قرار ندهند. اگر برخلاف اين رفتار نمودند، پيامبر با آنان همانند دشمن رفتار نمايد.(1) 2. يهود بني‌قريظه، در جريان جنگ احزاب، شهر مدينه را دچار ناامني کردند. براي ترساندن مسلمانان به خانه‌هاي آنان ريختند. اگر مراقبت پيامبر نبود و گروهي را براي استقرار امنيت در شهر، از لشکرگاه به داخل شهر اعزام نمي‌کرد، چه بسا نقشه شوم بني قريظه عملي مي‌شد. شهر به دست آنان سقوط مي‌کرد.

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم حضرت امام محمد الباقر عليه‌السلام امامي است که همه لحظات عمر با برکتش، در راه ارشاد و هدايت انسان‌ها به پايان رسيد. امام باقر حضرت امام محمد الباقر عليه‌السلام امامي است که همه لحظات عمر با برکتش، در راه ارشاد و هدايت انسان‌ها به پايان رسيد. امامي که از زمينه‌سازي‌هاي پدرش امام سجاد عليه‌السلام در راستاي معرفي مکتب تشيع و مبارزه با طاغوت زمان بهره‌برداري بسيار کرد، و با تربيت شاگردان برجسته، و تبيين فقه ناب اسلام و اهل بيت ـ عليهم السلام ـ بزرگترين قدم را براي شناسايي تشيع و مکتب اهل بيت ـ عليهم السلام ـ برداشت.

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم قطب راوندي مي‏‌گويد: خصال پسنديده امامت، فضل، علم، صفات نيکو و اخلاق حسنه امام هادي مانند پدران بزرگوارش بود. امام هادي عليه السلام قطب راوندي مي‏‌گويد: خصال پسنديده امامت، فضل، علم، صفات نيکو و اخلاق حسنه امام هادي مانند پدران بزرگوارش بود. موقعي که شب فرا مي‏‌رسيد آن حضرت متوجه قبله مي‏‌شد و مشغول عبادت و اطاعت پروردگار سبحان مي‏گرديد و ساعتي از عبادت باز نمي‏‌ايستاد. آن حضرت جبه پشمينه‏‌اي مي‏‌پوشيد و بالاي سجاده‏‌اي از حصير مي‏‌ايستاد.[1] صدوق در کتاب امالي خود از ابوهاشم جعفري روايت مي‏‌کند که گفت: يک وقت فقر و فاقه شديدي به من روي آور شد.

سلام وقت شما بخير متوکل عباسي يکي از جنايت کارترين خلفاي عباسي است که از سال 232 هـ.ق تا سال 247 هـ.ق امر خلافت را برعهده داشت امام هادي عليه السلام متوکل عباسي يکي از جنايت کارترين خلفاي عباسي است که از سال 232 هـ.ق تا سال 247 هـ.ق امر خلافت را برعهده داشت. او در دشمني با اميرالمؤمنين علي ـ عليه السّلام ـ و خاندان و شيعيان آن حضرت از هيچ کوششي فروگذار نکرد. دوران حکومت او براي شيعيان و علويان يکي از سياهترين دورانها به شمار مي‌ رود. از جمله جنايات وي مي‌ توان به: 1. تعقيب و زنداني کردن شيعيان و آزار و اذيت آنها[1] 2. دستور تخريب آرامگاه امام حسين ـ عليه السّلام ـ[2] 3.