با اين‌که معناي دو کلمه «لا» و «ليس» بيان نفي و سلب است، اما تفاوت‌هايي دارند که در ادامه به آنها اشاره مي‌شود. تفاوت لفظي 1. کلمه «لا» اقسامي دارد: لاي عاطفه مانند «جاءَ زيدٌ لا عَمروٌ»، لاي ناهيه مانند «لا تَقصُصْ»، لاي نافيه مانند «لا يَدخُلونَ»، لاي نفي جنس مانند «لا إلهَ الّا أنتَ»، و لاي مشبة به «ليس». اين در حالي است که «ليس» فقط يک حالت دارد. 2. «ليس» فعل ناقص است. اما «لا» در همه اقسامش، حرف است. بنابراين، جمله‌اي که با «ليس» شروع مي‌شود، جمله فعليه است؛ برخلاف جمله‌اي که با «لاي نفي جنس»، يا «لاي مشبة به ليس» شروع مي‌شود که جمله اسميه است. تفاوت در عمل 1.

امام حسين و سائر امامان در امور زندگي و متعارف، مانند جنگ و صلح، مبارزه و مسافرت از علم غيب خود استفاده نمي‌کنند. آنان مانند ديگران، اگر بيمار بشوند، دوا مي‌خورند، گرسنه مي‌شوند، غذا مي‌خورند، خسته مي‌شوند، استراحت مي‌کنند، مسافرت مي‌کنند. ممکن است در ضمن مسافرت دچار مشکل شوند. امام حسين(عليهم السلام) حضرت مسلم را به عنوان نماينده خود به کوفه مي‌فرستد تا از اوضاع مردم کوفه به او خبر بدهد، مسلم را در کوفه به شهادت مي‌رسانند. تمام اين کارها، بر اساس روال معمول بين مردم انجام مي‌شود. امام ملزم نبود که بر اساس علم غيب از خيانت مردم کوفه آگاه شود و ‌به ‌آن سمت حرکت نکند.

خوردن گوشت حيواني که توسط غير مسلمان ذبح شده است، حلال نيست، هر چند ساير شرايط ذبح مراعات شده باشد. ضمائم: پاسخ مراجع عظام تقليد نسبت به اين سؤال، چنين است:[1] حضرت آيت الله العظمي خامنه اي (مد ظله العالي): ذبح غير مسلمان حلال نيست، هرچند ساير شرايط تذکيه شرعيه رامراعات کرده باشند. حضرت آيت الله العظمي سيستاني (مد ظله العالي): ـ بنا بر احتياط واجب ـ آن حيوان حلال نمي‏شود. حضرت آيت الله العظمي مکارم شيرازي (مد ظله العالي): ذبح کننده بنابر احتياط واجب بايد مسلمان باشد، ناصبى‏ها يعنى کسانى که با اهل‏بيت پيامبر صلى الله عليه و آله دشمنى دارند در حکم کفّارند.

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم شرم و حيا سبب مي شود که انسان از به کار بردن بعضي از الفاظ خودداري کند. اگر چه آن الفاظ به امور طبيعي و بدون اشکال اشاره داشته باشند. مثلا انسان به مکان تخلي، دست شويي مي گويد. حال آنکه دست شويي مکان مجاور، محل تخلي است. و به خاطر پرهيز از ذکر صريح نام محل تخلي، از اين واژه استفاده مي شود. حال جالب است توجه کنيم که همين الفاظ مودبانه که به صورت کنايي استفاده مي شوند، پس از مدتي و به دليل استفاده زياد در معناي کنايي، از حالت کنايي بودن خارج شده، و به نوعي صريح در آن امر مورد اشاره مي شوند. مثل همين واژه تخلي که به کار برديم.