آرشیو سوالات

اسلام آيين عقيده و ايمان وعشق و محبّت به خداوند بوده است، براي رسول الله(ص) بخوبي روشن بود که در پرتو زور و اجبار و جنگ، دين گسترش پيدا نمي کند و پيشرفت و استقرار آن تنها با برهان و استدلال و بصيرت و بينايي است. قرآن خود مي فرمايد: «لا إِکْراهَ فِي الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ؛[?] در قبول دين، اکراهى نيست.(زيرا) راه درست از راه انحرافى، روشن شده است.» رسول خدا(ص) جنگ طلب نبود، زيرا صلح حديبيه را حتي با دادن امتياز به قريش پذيرا شد تا آرامش و امنيت ايجاد شود.

منظور اين است که کسي که توانايي جسمي و مالي داشته باشد و مانعي هم براي رفتن به زيارت امام حسين عليه السلام در ميان نباشد، اگر به زيارت نرود در شيعه بودن او اشکال و ترديد جدي وجود دارد، که سخن کاملاً معقول و موجهي است.

بله نه تنها امکان دارد بلکه واقع شده چنانچه در مورد آيه «وَ لَوْ لا أَنْ ثَبَّتْناکَ لَقَدْ کِدْتَ تَرْکَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئاً قَليلاً »(زمر:65) « و اگر ما تو را ثابت قدم نمى‏ساختيم(و در پرتو مقام عصمت، مصون از انحراف نبودى)، نزديک بود به آنان تمايل کنى.» امام رضا(عليهم السلام) مي‌فرمايند: «خَاطَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِذَلِکَ نَبِيَّهُ ص وَ أَرَادَ بِهِ أُمَّتَه‏» خدا ظاهراً پيامبرش را مورد خطاب قرار داد اما باطناً امتش را مورد خطاب قرار داد در توضيح سخن حضرت مي‌توان گفت يعني اگر تو اي پيامبر مشرک شوي، همه عملکردت حبط مي‌شود و حتماً‌ حتماً در شمار خاسرين جاي مي‌گيري، پيامبر(ص) مشرک نمي‌

عاشورا و حادثه کربلا از چند جنبه قابل ارزيابي و تحليل است که هر کدام مي تواند حکم خاص داشته باشد. در ابتدا با دو چهره از عاشورا رو به رو هستيم: اوّل: زيبايى‏ها زيبايى‏ها يعنى عظمتى که حضرت ابا عبداللَّه(عليهم السلام) و ياران ايشان در ابعاد مختلف آفريده، عالى‏ترين جلوه‏هاى کمال انسانى را با عمل خويش ترسيم نموده و بزرگ ترين درس را به بشر آموخته اند. اين بُعد از حادثه عاشورا بسيار غرورانگيز و افتخارآفرين است. به راستى بايد به خود باليد که در چنين مکتب درخشانى پا به عرصه وجود نهاده و در آن رشد يافته‌ايم و با آن مى‏ميريم و حاضريم همة هستى خود را در راه مکتب نثار کنيم.

در قرآن آياتي وجود دارد(1) که مفادش آن است که از فرزندان آدم پيمان بر ربوبيت خدا گرفته شده است؛ اما اين که پيمان مذکور چگونه و در چه زماني بوده، اين آيات توضيحي نمي‏دهد. از اين جهت، مفسران در باره اين پيمان اختلاف کرده‏اند. در ذيل، به برخي از اين نظريه‏ها اشاره مي‏کنيم: 1. نظريه محدّثان اسلامي‏ محدثان اسلامي بر اساس فهم برخي از روايات، بر اين باورند که خداوند به هنگام آفرينش آدم، تمام فرزندان آينده او را به صورت موجودات ريز درآورد و به آنان گفت: «ألست بربّکم؟» آنان گفتند: «بلي». سپس همگي را به صلب و پشت آدم بازگردانيد.

در مورد جهان هاي موازي دو احتمال وجود دارد که به هر دو مورد مي پردازيم. اميد است که پاسخ خود را در اين زمينه دريافت داريد. 1. مثل افلاطوني: عالم مثال مرتبه‏اي از وجود امکاني است که نه مجرد محض است و نه مادي صرف، بلکه متوسط ميان آن دو مي‏باشد. يعني از اصل ماده و برخي عوارض آن مانند تغيّر و حرکت منزه است،ولي با برخي آثار ماده مانند شکل، بعد، وضع و مانند آن همراه است. عالم مثال را برزخ نيز مي‏نامند. علت اين که آن را برزخ مي‏نامند، اين است که برزخ در لغت به معني واسطه و حائل ميان دو چيز است.

با دقت در آموزه هاي ديني اين نکته کليدي به دست مي آيد که هر عمل خيري اعم از انجام واجب و مستحب و ترک حرام و مکروه، دو نوع ثواب دارد، ثواب ذاتي و ثواب معادل، يعني همچنان که در تحصيلات رسمي دو نوع مدرک مطرح است، مدرک رسمي و مدرک معادل، در مورد ثواب و پاداش تقريباً چنين قاعده اي جاري است، مثلاً در رواياتي وارد شده که اگر کسي مثلاً فلان عمل را انجام دهد معادل فلان تعداد نماز يا روزه ثواب دارد، اين به اين معنا نيست که قضاي آن عمل واجب نيست، بلکه به معناي اين است که معادل آن ثواب به داده مي شود اما جاي ثواب ذاتي آن عمل را نمي گيرد.

«فاجر» که جمع آن «فجار» و «فجره» است، درلغت به معناي هرزه، عياش، فاسد، خراب، زناکار، دروغ گو، بي حيا، بي شرم، وقيح و گستاخ آمده است. فجور که مصدر است به معناي «هرزگي، فسق، فساد، عياشي، گناه و زندگي گناه آلود» مي‌باشد(فرهنگ معاصر عربي- فارسي، ص???) «کلمه فسق» با «فجور» از نظر معنا به هم نزديک اند. فسق به نظر مي‌رسد بيشتر جهت مخالفت با خدا را بيان مي‌کند و فجور گستردگي فساد و گناه فرد را مي‌رساند.

ابتدا لازم به ذکر است که: اصل داستان که يزدگرد دختري به نام شهربانو يا نام ديگر داشته و به افتخار عقد زناشويي حسين بن علي(ع) و مادري امام سجاد(ع) نائل شده باشد، از نظر مدارک تاريخي سخت مشکوک است. مورخين عصر حاضر عموماً در اين قضيه تشکيک مي‏کنند و آن را بي‏اساس مي‏دانند. مي‏گويند در ميان همة مورخين، تنها يعقوبي جمله‏اي دارد به اين مضمون که گفته است: مادر علي بن الحسين(ع) «حرار» دختر يزدجرد بود و حسين(ع) نام او را غزاله نهاد. ادوارد براون از کساني است که داستان را مجعول مي‏داند. کريستن سن نيز قضيه را مشکوک تلقي مي‏کند.