آرشیو سوالات

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم باعنايت به آيات سوره عنکبوت، و عبارت (فتنه الناس)در اين سوره، صرف گفتن اينکه مردم(الناس) مي توانند فتنه باشند( يا گفتن اينکه مردم فتنه انگيزاند)... باعنايت به آيات سوره عنکبوت، و عبارت (فتنه الناس)در اين سوره، صرف گفتن اينکه مردم(الناس) مي توانند فتنه باشند( يا گفتن اينکه مردم فتنه انگيزاند) شرک است يا شرک محسوب مي شود؟ يا بعبارتي باتوجه به آيات فوق آيا صرف گفتن اينکه حق تعالي انسان را با،مردم=فتنه مردم=فتنه الناس، آزمايش مي کند،شرک است به طوري که بتوان گفت چرا شرک مي گويي و اين شرک است و شرک نگو و. . . . ؟!

سلام وقت شما بخير خداي متعال در کتابش فرمود: ... وَ الَّذينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ ما يَمْلِکُونَ مِنْ قِطْمير إِنْ تَدْعُوهُمْ لا يَسْمَعُوا دُعاءَکُمْ وَ لَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجابُوا لَکُمْ وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَکْفُرُونَ بِشِرْکِکُمْ وَ لا يُنَبِّئُکَ مِثْلُ خَبيرٍ (1) و کساني را که جز او مي‏خوانيد (و مي‏پرستيد) حتي به اندازه پوست نازک هسته خرما مالک نيستند!

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم راههاي پيشگيري از استمنا:- در صورت فراهم بودن شرايط ازدواج کردن- به طور مرتب و زياد ورزش کردن تا انرژي ذخيره شده زائد بدن، تخليه شود. - از تصور و تخيل امور جنسي و شهواني پرهيز کردن. - از نگاه کردن و دست‏ورزي به اندان جنسي خود پرهيز کردن. - از خوردن موادغذايي تحريک‏ کننده و غذاهاي چرب به حداقل اکتفا کردن. - هرگز به رو نخوابيدن. - هميشه قبل از خواب مثانه خود را تخليه کردن، غذاي سبک خورن و با وضوء به خواب رفتن. - از خواندن، شنيدن و نگاه کردن به امور و تصاوير شهوت‏آفرين دوري کردن.

باسلام خدمت شما پرشسگر محترم اولاً در شرايط صدر اسلام اسيران جنگي يک معضل نظامي به شمار مي‌رفتند که حکومت اسلامي توانايي نگهداري آنها را در يک جا و تأمين غذا، مسکن، پوشاک و امنيت آنها را نداشت و رها کردن آنها موجب تقويت نظامي دشمن مي‌شد. از اين‌رو طبق مقررات جنگي آن زمان يا بايد همه را مي‌کشتند يا از گرسنگي مي‌مردند يا به عنوان برده در اختيار مردم قرار مي‌دادند که مورد اول و دوم غير انساني بود و مورد سوم فوايد زيادي داشت از جمله اينکه: ـ غذا، پوشاک و مسکن آن‌ها توسط مالکان تأمين مي‌شد و در برابر کاري که انجام مي‌دادند از مواهب مذکور استفاده مي‌کردند.

سلام.پرسشگر محترم براي پاسخ به اين مطلب لازم است که به چند نکته توجه شود. الف) در قرآن چند دسته آيه در مورد بردگان وجود دارد. قبل از ورود به بحث لازم است به شمارگان آيات مربوط به بردگان در قرآن اشاره کنيم که مجموعاً حدود 22 آيه است. اول. آياتي که واژه «عبد» و مشتقات به معناي بردگي کار رفته است 5 مورد؛ (بقره/ 178 و 221؛ نور/ 32؛ نحل/ 75 و شعراء/ 22) دوم. آياتي که از «رقبه» سخن گفته شده است 4 مورد؛ (نساء/ 92؛ مائده/ 89؛ مجادله/ 3 و بلد/ 13) سوم.

در پاسخ به اين پرسش توجه به چند نکته تاريخي جالب است. الف) برده‌داري در جزيرة العرب قبل از اسلام عرب‌هاي جزيرة العرب قبل از اسلام در حالت جاهليت به سر مي‌بردند و عادات و اخلاق ناپسندي داشتند و در حالت قبيلگي و نوعاً با درگيري، خون‌ريزي و اسارت، به سر مي‌بردند. آنان اسيران جنگي خويش را برده به شمار مي‌آوردند و آن‌ها را مي‌فروختند يا بهاي آن‌ها را مي‌گرفتند و قبيله و خانواده‌اش باز مي‌گرداندند و گاهي هم اسيران را مي‌کشتند.[1] زنان اسير را به کنيزي مي‌گرفتند و آزادانه با آن‌ها معاشرت جنسي مي‌کردند و گاهي آن‌ها را مجبور به خودفروشي مي‌کردند و از اين راه کسب درآمد مي‌کردند.

در اين مورد مي‌توان برده‌داري را به دو دوره تقسيم کرد: الف: برده‌داري دوران قديم در اعصار گذشته برده عبارت بود از انساني که در مالکيت انسان ديگر قرار مي‌گرفت و همه ابعاد وجودي او اعم از بدن، فرزندان، اموال و حتي عقايد او تحت تسلط مالک قرار مي‌گرفت. ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً عَبْداً مَّمْلُوکاً لَايَقْدِرُ عَلَى‏ شَيْ‏ءٍ1 «خدا مثلى زده: برده‏اى زر خريد، که توانايى بر هيچ چيزى ندارد». به صورتي که گمان مي‌شد بردگان هم‌چون گوسفندي در اختيار مالک خويش هستند به طوري که مي‌توانند به راحتي آن‌ها را به قتل برسانند. و هيچ حقوقي براي آن‌ها قايل نبودند.

سلام.پرسشگر محترم شاد زيستن راههاي مختلفي دارد.شادي هم به روحيات دروني و طرز نگرش بستگي دارد و هم به نوع رفتار اشخاص،معمولا موارد زير در شادي موثر است: 1-کار و تلاش و موفقيت‏هاي حتّي کوچک، 2-به زندگي آدم‏هاي موفق و داستان‏هايي که در اين زمينه نوشته شده مراجعه کنيد 3- خود را با کسي مقايسه نکردن 4-با افراد شاد معاشرت کردن،معاشرت با انسانهاي مثبت وشاد، 5-ايجاد انگيزه، تعيين کردن هدفهاي کوچک و قابل دسترس ؛ و تلاش و توکل براي رسيدن به آنها و تشويق کردن خود، 6-پرهيز از مقايسه و نيز پرهيز از سرزنش خود، و....

سلام وقت بخير ? توضيح شبهه در برخي از آيات قرآن‌کريم،‌ مسئله اعتقاد و اعتراف مشرکان به خداوند بيان گرديده است. (وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ للَّهِ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لاَيَعْلَمُونَ)[1]؛ «و اگر از آن[کافر]ها بپرسي: «چه کسي آسمان‏ها و زمين را آفريد؟» حتماً مي‏گويند: «خدا»، بگو؛ «ستايش مخصوص خداست.» بلکه بيش‏ترشان نمي‏دانند».