سلام وقت شما بخير پيامبران اوالوالعزم که داراى کتاب آسمانى و آيين جديد بوده اند پنج نفراند (نوح، ابراهيم، موسى، عيسى، محمد(صلى الله عليه وآله وسلم)) اولين کتاب، کتاب حضرت نوح بوده. اسم نداشته و يا اسم آن صحيفه بوده مانند صحف ابراهيم. قبل از آن زمان زندگى انسانها به صورت زندگى شهرى و اجتماعات وسيع و اينها نبوده. افرادى غار نشين بوده‏اند، افرادى در جنگل‏ها زندگى مى‏کردند يا گاهى شهرهايى هم کمابيش داشته‏اند آنچنان روابط اجتماعى که احتياج به قوانين و اينها داشته باشد به آن صورت نبوده. احتمالاً اين جور بوده. البته اينها چيزهايى است که از چندروايت استفاده مى‏شود.

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم از ابو بصير، از حضرت صادق عليه السّلام در ضمن حديثى آمده است: سبب و علّت درگذشت حضرت آن بود که «قنفذ» غلام آن مرد به دستور وى با غلاف شمشير بر آن حضرت نواخت. ايشان بر اثر آن ضربات محسن را سقط کرده بدين جهت به سختى بيمار شد و به هيچ يک از کسانى که در آزار وى دست داشته، اجازه عيادت نداد. محدّث قمى گويد: سبب وفات حضرت آن بود که «قنفذ» غلام عمر او را با غلاف شمشير زد. فاطمه عليها السّلام در خانه را گرفته از پشت در به آن چسبيد و نگذاشت وارد خانه بشوند. عمر با پايش به در زد، در از جا کنده شد و بر روى شکم حضرت افتاد و کودکى که در رحم داشت و نامش محسن بود، سقط شد.

خداوند مي فرمايد: ما از رگ گردن به شما نزديک تريم . [1] پيامبر گرامي اسلام(ص) مي فرمايد : کسي که خود را بشناسد خدا را خواهد شناخت. [2] براين اساس کافي است انسان کمي با خود خلوت کرده و در باره وجود و ضعف ها و نيازهاي خود تفکر کند که روزي در اين جهان نبود و او را به اينجا آوردند و نياز هاي او را بر آورده کردند و در هر لحظه نياز هاي زيادي به آب و غذا و هوا و ...دارد که خود نمي تواند هيچ کدام آنها را فراهم نمايد حتي نمي تواند يک مولکول هوا بسازد! اين چه کسي است که نيازهاي او را بر آورده مي سازد؟

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم علما در پاسخ به اين سوال، پاسخ هايي ذکر کرده‌اند که به‌طور خلاصه بيان مي شود: پاسخ اوّل: خداوند عزّوجلّ امور مربوط به آخرت را از امور غيبي قرار داده و از ديد بندگان در اين جهان پنهان داشته است و اين از کمال حمکت‌ خداوند است تا مؤمناني که غيب را مي‌پذيرند از کساني که نمي‌پذيرند ممتاز گردند؛ چنان‌که به گواهي قرآن و حديث، هنگام احتضار و جان‌کندن هر شخص، فرشتگان نزد او آمده و با او سخن مي‌گويند و به او بشارت و يا وعيد مي‌دهند، امّا از حاضران مجلس کسي آنها را مشاهده نمي‌کند. پس اگر کسي با چشم ظاهر نتواند عذاب قبر را مشاهده کند، بر عدم وجود آن نمي‌تواند حکم کند.